Verslagen en foto’s Dorus Rijkers Tocht 2024

Op deze pagina plaatsen we de diverse foto’s en verslagen die de redactie ontving (en wellicht nog gaat ontvangen) van de op Zaterdag 14 september 2024 gevaren Dorus Rijkers Tocht / Pride of the Fleet Bokaal. Met als inleiding een klein stukje hoe Aeolus, de god van de winden, er over dacht.
Ook kregen we een mooie video van Bravo Zulu, genomen bij de Razende Bol.

Overigens heeft de redactie sommige foto’s dubbel of driedubbel ontvangen en ook van verschillende inzenders. Een beetje verwarrend dus. We hebben geprobeerd om elke foto maar één keer te plaatsen maar het is mogelijk dat we daarbij een foto ten onrechte hebben toegeschreven aan iemand die hem wel heeft ingezonden, maar niet zelf heeft gemaakt. Neem in dat geval even contact op met de redactie, dan proberen we het te corrigeren.

Verslag van Aeolus

Vrijdagnamiddag 13 september 2024 had ik voor de zekerheid mijn saldo gecheckt bij de de UGB-bank (United Gods Bank). Ja hoor, die oude Drascombeschipper uit Den Helder had het toegezegde smeerge….. ehh, zijn vrijwillige donatie overgemaakt. Dat betekende dat ik mij ook aan mijn deel van de afspraak zou moeten houden. Die schipper had mij namelijk tot vervelens toe aan mijn hoofd gezanikt om op 14 september toch alsjeblieft niet teveel winden los te laten. En wat er wel aan wind was, zou dan weer niet pal tegen mogen zijn. En vooral geen natte winden (geen regen)!
Wat een meteo-neuroot!
Maar goed, ik ben als god van de winden ook de kwaadste niet, dus dat verzoek om ‘vriendelijke vaaromstandigheden’ zou ik voor deze keer dan maar inwilligen. Al betekende het wel dat het voor de echte zeilers een beetje een saaie boel zou gaan worden.

Ik besloot om alleen Zephyrus en Boreas aan het werk te zetten. Maar met de nadrukkelijke opdracht ‘Take it Easy!’ De wind zou dus op die zaterdag zo’n beetje uit richtingen tussen noordwest en zuidwest komen. Nou ja, wind…. het was meer een zuchtje. En om die ene meteo-neurotische schipper een lesje te leren zou ik speciaal voor hem een piepkleine Doldrum loslaten, juist als hij zo tussen half 10 en 10 uur op de ondiepte Bollen van Kijkduin zou dobberen. Moet je dat gezicht zien als hij zijn bootje (Seanymph heet dat ding geloof ik) dan geen meter vooruit meer krijgt terwijl de andere Drascombes hem stuk voor stuk voorbijzeilen. Lachen!

Na het middaguur, als zo’n beetje iedereen op de Razende Bol was geweest en vóór de wind terug zou varen richting haven, zou ik alle flauwigheid opheffen en Den Helder weer trakteren op waar het bekend om is: een frisse bries. Ik zag dat er ook Drascombeschippers waren die dat héérlijk vonden en na het passeren van de finishlijn nog even een beetje gingen spelevaren op het Marsdiep, Malzwin en Texelstroom. Kijk, dat zie ik graag!

Tot zover even een kort verslagje van mij, Aeolus. Volgend jaar hoop ik ook weer van de partij te zijn!

De grafieken van de windmeetpaal van het NIOZ, naast de veerhaven Texel.
Een ochtend voor mooiweer(drijf)zeilers.

Verslag van René Fleur, Longboat Cruiser White Seal

Dorus Rijkers Feeder cruise

Ondanks een verwachte windkracht 6 en code geel op het Markermeer vertrek ik op dinsdagmorgen 10 september rond 12:00 vanuit onze thuishaven Huizen. Met twee riffen in het grootzeil stuift de White Seal over het Gooimeer. Bij Naarden strijk ik het grootzeil vanwege de vlaagjes. Rond 14:00 rond ik de westpunt van Flevoland bij Pampushaven en krijg ik de zuidenwind pal achter; druil weg en zwaard op. Het bruist prachtig, surfend van de golven richting het Paard van Marken.

Bij het Paard aangekomen zie ik dat de lijn van de rolfok deels van de trommel is gelopen. Voorzichtig de schoot vieren en proberen de fok in te rollen… de kluwen om de trommel zit muurvast! Dus de luwte opgezocht achter het Paard en rond 15:30 aangelegd op de steiger daar. Wat een verademing, even uit de wind. Lijn van de rolfok ontward, gelijk maar pauze houden met koffie en een broodje.

Trossen los en dóór, op de fok richting Enkhuizen. Om mij heen kijkend zie ik dat er geen enkel ander jacht in zicht is. Heb ik er goed aan gedaan met deze wind uit te varen… nou ja, een Drascombe kan veel hebben, zeggen ze. De Seal loopt in ieder geval prachtig, bij 11 km/u met de golven op de kont, en geen enkele neiging tot snijden in de golven.

Rond 20:00 loop ik de sluis van Enkhuizen aan. De passage gaat vlot, mede door het soepele manoeuvreren op de electromotor. Aangelegd tegen de Hurley van een vriendelijke Duitser zet ik voor het eerst onze katoenen ‘kampeertent’ op, die over de giek gelegd de hele kuip droog en nagenoeg tochtvrij weet te houden. Heerlijk.

Onder de tent verorber ik een couscous-salade die als noodrantsoen voor de Cranberry-cruise bedoeld was, te moe om te koken of aan de wal nog iets eetbaars te zoeken. Het weerbericht voor morgen voorspelt onweer en harde wind.
Eerst maar eens een nachtje pitten…

Op woensdagmorgen zie ik verschillende schippers uitvaren en een uurtje later bleek om de neus terugkomen; het is toch een beetje ruig daarbuiten. De dag breng ik door met het drogen van alle natte zooi in de wasdroger van het havengebouw, visje eten aan de wal, wat laatste inkopen doen en wandeling door Enkuizen. Ik maak een praatje met een paar schippers van mooie Lemsteraken, die morgen met gasten gaan varen. Ze denken dat het met de wind wel zal lukken, en inderdaad is de wind de volgende morgen rond 4 bft, al spoken er indrukwekkende regenbuien rond.

Afvaart is donderdagmorgen 10:00 met voor de zekerheid een rif in het grootzeil. Al gauw spant zich een prachtige regenboog boven de noordelijke einder. Langs vogeleiland De Kreupel met grote troepen aalscholvers schiet het lekker op, al hoor ik een enkele donderklap boven land, in het westen. Wilde wolkenluchten om me heen, en dan een enorme donkerblauwe bui op ramkoers. Snel het grootzeil neer, deurtjes in de kajuitingang, schrap zetten voor regen en wind en dan… niets. Een beetje regen en totale blakte. Het zicht neemt af tot 50 meter, de regen ruist rond de Seal en we drijven daar maar een beetje rond, tot ik de motor bijzet. Zacht zoemend motoren we onder de bui vandaan en een halfuur later is de wind terug.

Enkele regenbuien later komt Den Oever in zicht, met voor de kust een vloot grote, lege duwbakken voor anker. Rond 17:00 zijn we geschut want ik wil in de buitenhaven overnachten. Zo kan ik morgenochtend met het eerste daglicht de ebstroom pakken richting Den Helder. Een vriendelijke havenmeester en heerlijke sliptongetjes in het havenrestaurant maken mijn avond goed.

Vrijdagmorgen 6:00 reveille, 7:15 met een rif in het grootzeil het Visjagersgaatje in. Dat blijkt wel erg hoog aan de wind te liggen, dus het eerste halfuur met ingerolde fok en strak aangehaald grootzeil plus druil op de motor, daarna buigt de geul af naar het westen en kan er echt gezeild worden. De ePropulsion blijkt de Seal prima tegen wind en golven in te kunnen stuwen.

Op vrijdag komen alle Wieringer vissers thuis en dat is te merken, ik krijg vele kotters op tegenkoers. Het is dus opletten, het gaat ook hard met zo’n 11 km/u met de stroom mee. De wind is 4 á 5 bft en het is schitterend zeilweer.
In drie uur loop ik Den Helder aan en word ik hartelijk onthaald door Roel Smidt, onze admiraal voor de Dorus Rijkers Tocht.

De dag wordt doorgebracht met elkaars boten bekijken, binnendruppelende boten en schippers verwelkomen, en koffie en borrel aan boord van de White Seal.

Plotseling zakt de zon achter de kademuur en wordt het fris aan boord, zodat het gezelschap de warmte zoekt van de Officiersmess op de haven van de KMJC. Daar serveert men een prima ‘Blauwe Hap’ met rendang en saté. Ondanks de gezelligheid op tijd te kooi want opstapper Erik komt morgen al vroeg aan op de haven.

Dorus Rijkers Tocht

Zaterdagmorgen pruttelt de koffie al om half 7, Erik verschijnt stipt op tijd op de kade en we hebben om 7:45 palaver bij het havenkantoor. We zijn nu met 9 Drascombes en 17 zeilers. Roel legt de route uit aan de hand van duidelijke, geplastificeerde kaartjes die ieder krijgt uitgereikt.

‘Bijzondere verrichting’ op deze tocht is het vullen van een klein glazen flesje met DROOG zand van de Razende Bol, de grote zandplaat west van Texel.

Een halfuur later bruist de Seal als derde over de startlijn en volgt een mooie wedstrijd, waarbij we soms moeten bijroeien om niet door de ebstroom aan de verkeerde kant voorbij een ton gezet te worden. We moeten uitwijken voor groot marineschip, de Rotterdam, leggen aan op de Razende Bol voor het echte waddengevoel, en eindigen als zevende bij de Napoleondam, waarna er nog genoeg tijd is voor een slag richting Oudeschild. Het is tenslotte lekker zeilweer!

In de haven eerst een borrel aan boord en daarna prijsuitreiking op het zonovergoten terras van het restaurant van de KMJC. De beker met de oren is voor Roel, vanwege de voortreffelijke organisatie van de Tocht, en voor de fijne gastvrijheid in zijn thuishaven. De scherpe jachten van de KMJC hebben hun eigen parcours gevaren en zitten ook met zo’n 20 man sterk bij de prijsuitreiking.

Een voortreffelijk nasi-buffet volgt, terwijl de verhalen met elk rondje sterker worden en de zeilerskoppen verkleuren van een gezond Hollands naar dieprood tot donkerpaars! Het blijft nog lang onrustig in de haven…

Verslag van Harm Slomp, Coaster Tyke

Deelname Coaster Tyke aan Dorus Rijkers- Pride of the Fleet bokaal 2024

Het was weer een jachtige omschakeling van werk naar bootje varen. De vrijdag van het traditionele Prinsjesdagontbijt in Den Haag en daarna meteen boot en trailer aanpikken om naar Den Helder te rijden waar ik zeilmaat Gerrit ook ga ontmoeten. Mooie weersverwachting en stralend weer beloven veel goeds voor het weekeinde.

Als ik vrijdagmiddag bij de trailerhelling kom, zijn er al drie Drassen door de sluis richting KMJC, de start- en finishhaven van de jaarlijkse Dorus Rijkerstocht en de speciaal voor Drascombes georganiseerde Pride of the Fleet tocht.

Te water laten gaat vlot en de trailer mag geparkeerd worden bij NKDE-lid Marc, die dichtbij woont.
Als ik de zeesluis nader komt er net een beroepsschip uit en ik roep per marifoon de sluis op met de vraag of ik mee mag naar buiten. De sluismeester is zo vriendelijk en opent de sluisdeuren die net waren dichtgezet. Tevreden vaar ik de sluis in en leg aan bakboordswal zoals gevraagd. Dan gebeurt er een hele poos niets.
Ik ben geduldig en wacht af totdat de sluismeester per marifoon vraagt waar het zeiljacht is gebleven dat om een schutting heeft gevraagd. Ik bevestig mijn positie recht onder zijn neus: luttele decimeters schip boven de wateroppervlakte! Met de gestreken mast was ik hem niet opgevallen.

Het welkom in de KMJC met organisator Roel en de andere Drascombe-schippers is hartelijk. Gerrit is er ook al en we gaan lekker tapas eten in de stad. Volgende morgen al vroeg palaver en om 8 uur vaart de Drascombe-vloot de haven uit richting de startlijn. Het is mooi nazomerweer maar met heel weinig wind, variabel Bft. 2. Geleerd van vorige Pride tochten weten we dat we dicht bij de dijk moeten blijven omdat daar de stroom het sterkst meeloopt. En dat is wel nodig ook, want het keerpunt met de wrakboei BVK-E op ruim 5 mijl afstand moeten we vóór de kentering hebben omzeild om met de opkomende vloed terug te kunnen zeilen naar Den Helder.

Het is hard werken bij weinig wind en we zien om ons heen grote verschillen dat het ene scheepje wel wind heeft en de ander op 100 meter afstand niet. Na de ronding lopen we Seanymph van organisator Roel voorbij en zien we ver vooruit op ruim 1 mijl afstand de blauwe romp van Riddle of the Sands voorop varen, waar schipper Ernst meteen vanaf de startlijn al de koppositie pakte.

Roel had gezien de milde weersomstandigheden een handicap ingebouwd: alle deelnemers kregen een klein flesje met de opdracht om droog zand op te halen vanaf de zandplaat Noorderhaaks. Coaster Tyke vaart in het middenveld en kan een beetje afkijken hoe anderen het doen. Er staat branding en een flinke stroom langs de plaat. Onze eerste poging om te landen mislukt en bij de tweede poging spring ik overboord en zet het anker in de branding. Sprintje de plaat op om het flesje te vullen met los, droog zand. We hadden gedacht om hier een lunchpauze in te lassen. Immers hoe vaak kom je op de Noorderhaaks/Razende Bol? De branding is wat te wild en alle Pride-deelnemers hebben haast om de tocht voort te zetten.

We gaan ankerop en geleidelijk aan neemt de wind toe tot ruim Bft. 4. Stroom en wind mee, brengen ons snel naar de finishlijn achter de Napoleondam ten oosten van de marinehaven.

Korte tijd later liggen alle Drassen weer bij elkaar in de marinejachthaven. De prijsuitreiking en het blauwe hap-buffet zijn een genoeglijke afsluiting van een zeer geslaagde Pride of the Fleet tocht. De wisselbokaal ging terecht naar de organisator van deze tocht en zeer actief NKDE-bestuurslid Roel Smidt.

Verslag van Sytse Terpstra, Coaster Mellon

Verslag van de Dorus Rijkers Tocht 2024

Al enige jaren ging de Dorus Rijkers Tocht aan mij voorbij, en moest ik het doen met het lezen van de enthousiaste verhalen. Dit jaar heb ik tijd, en de weersvoorspelling is uitstekend.

Mijn stemming is dus opperbest, en word alleen maar beter als ik bij de helling in Den Helder aankom en daar twee kringgenoten aantref. Er is dus gezelschap vanaf het allereerste begin.

De drie boten worden met gezamenlijke inspanning te water gelaten, en met z’n drieën melden we ons bij de Koopvaardersschutsluis die keurig voor ons draait. Op de motor varen we door de imposante marinehaven naar de jachthaven van de KMJC. Daar staat Roel, de organisator, ons al op te wachten. Het is borreltijd, zo blijkt om mij heen, tuigen is van later zorg. Zo ontstaat meteen een hoop gezelligheid die eindigt met een diner bij de Marine-officiersclub. Het tuigen blijkt aan het eind van de avond beperkt te zijn gebleven tot het zetten van de mast.

De ochtend begint al vroeg, er moet nog een en ander gebeuren om de boot onder zeil te krijgen. Dat gaat niet efficiënt, mede omdat ik Mellon, mijn nieuwe tweedehands Coaster, voor het eerst mee naar zee neem en ik haar duidelijk nog moet leren kennen. Onze relatie blijkt nog erg fragiel, en lijdt onder de druk van de tijd. Het palaver is reeds om 07:30(!!), het lijkt wel een werkdag. Ook de start is vroeg en zal plaats vinden om 8:15, die ik dus niet ga halen. Gelukkig staat er weinig wind en heb ik de kans om tijdens de eerste mijlen orde op zaken te stellen.

Daarna begint de Prestatietocht voor mij pas echt. En ik heb goede papieren voor dit lichte weer, ik ben maar alleen en heb weinig bij me. Zo ben ik vast 200 kg lichter dan de rest, en focus mij op gewichtsverdeling en zeilstanden. Veel twist in het grootzeil, grootschootblok naar loef, de fok niet te vlak trekken, lei-ogen wat naar voren, op de tell-tales letten totdat ik een stijve nek heb, zwaard een beetje naar achteren als het wat gaat waaien, zwaard omhoog bij halve tot voordewindse koersen…. Ik had het er maar druk mee. Gelukkig levert het wat op, Mellon lijkt redelijk te lopen en het lijkt er op dat we samen een relatie gaan ontwikkelen.

Het leukste stukje van de tocht staat dan op punt te beginnen. We moet droog zand meenemen van de Razende Bol. Hiervoor heeft iedere boot een speciaal potje van Roel meegekregen. En Roel heeft zo veel plaatselijke bekendheid, dat hij kan ruiken of het zand daar echt vandaan komt. Vals spelen kan dus niet, en meespelen moet, anders krijg je een half uur straftijd en kan je een prijs wel vergeten.

De speciale opdracht benut ik om mezelf wat plaatsen naar voren te werken. In tegenstelling tot een aantal kringgenoten (op dit moment allemaal tegenstanders) ga ik niet al te toeristisch te werk. Ik neem net de moeite om het grootzeil te strijken, en vaar onder fok en druil het strand op, en zet ze killend vast zodat Mellon tegen het strand gedrukt wordt.

Ik stap meteen overboord en zonder om te kijken maar toch enigszins ongerust ren ik naar het droge zand, pak mijn monster en haast mij snel weer terug. Gelukkig ligt Mellon er nog…. En het is best een aardig gezicht, dus ren ik nogmaals het strand op voor een snelle foto.

Met enige oerkracht krijg ik Mellon weer los, zet meteen het grootzeil weer bij en zo heeft de speciale opdracht hooguit drie minuten gekost. Ik kom nog wel een keer terug om rustig rond te kijken.

Ruime wind met vloedstroom mee gaat het nu hard en varen we voor Den Helder langs op de finish af, zwaard omhoog in uiterste concentratie. De laatste halve mijl moet nog even hoog aan de wind worden afgelegd…. En dan wil het zwaard niet naar beneden….. Onze nog steeds wat prille relatie komt weer wat onder druk. Zeker als meteen daarna, met wat aantrekkende wind, het grootzeilsval door de curryklem blijkt te slippen en het model er helemaal uit is. Zo heb ik enige waardevolle en karaktervormende ervaringen opgedaan als de finish gepasseerd is. En ik stel vast dat onze relatie komende winter aandacht nodig heeft.

De middag in de haven verloopt uitermate gemoedelijk en gezellig. We liggen met z’n allen bij elkaar, een gezellige club op bezoek bij een super gastvrije vereniging. De borrel gaat, zodra ook de KMJC schepen binnen zijn, automatisch over in de prijsuitreiking.

De belangrijkste prijs, de Dorus Rijkers Trofee ofwel de Beker met de Grote Oren voor de schipper die naar oordeel van alle deelnemers de grootste prestatie heeft neergezet, gaat dit jaar geheel verdiend naar Roel, als dank voor de uitmuntende organisatie waarin veel energie is gestopt. Voor de KMJC organisatie was er geen prijs, maar wel een cadeau als dank voor de gastvrijheid die ieder jaar weer gebonden wordt. Gelukkig weet de KMJC dat alles op een Drascombe klein is. Het cadeau paste dan ook in de broekzak, een echte originele Drascombe Burgee!