Afgelopen weekend waren er meer Drascombes dan zeehonden in de Waddenzee, leek het wel. De Smisscruise splitste zich in drie groepen: de beginners, de gevorderden, en de ‘groep Moot’.
Wij deelden onszelf in bij de gevorderden, wat een relatief begrip is. Maar nadat je daarbij mee bent geweest, ben je in ieder geval meer gevorderd dan daarvoor.
De tocht maakte een ronde op de Waddenzee over de gehele lengte van Schiermonnikoog. Soms in een razend tempo: onze GPS tikte met de ijskoude noordoostenwind 5-6 Bf en de stroom mee toch maar mooi ongeveer een seconde lang de 8,4 knopen aan.
Overnachtingsplaatsen waren eerst richting oosten, vanaf Lauwersoog gezien, in de Eilanderbalg nabij de boeien EB12 en EB16, daarna aan de westkant de Alexabaai, de naar ik begreep door Michel gegeven en in Drascombe-kringen onuitroeibare naam voor een in vorm sterk veranderende platenstelsel, waar je nu nog met enige fantasie een baai in kan zien. En als laatste overnachting het Rif tussen Schier en Ameland, een eindeloze lege zandvlakte. Leeg, in de betekenis geen mensen, wel vogels, maar ook geen zeehonden die je daar toch wel zou verwachten. Vandaar: meer Drascombes dan zeehonden gezien.
Een door de admiraal (Peter Kiers) gesuggereerde tocht buitenom werd op democratische wijze weggestemd – zo gevorderd waren de meesten van ons nou ook weer niet.
Het blijft onvoorstelbaar dat je alleen of met ruim 20 Drascombes vier dagen en nachten over het wad kan scharrelen, met soms harde wind, zonder een haven aan te doen. Dan lig je weer op een harde zandlaag, de volgende keer drijfligt je bootje in modderige zuigende slik waar je je laarzen in kunt verliezen en je de dreiging ervaart daar nooit meer van los te komen, en vervolgens vaar je in al dan niet meestromend water naar de volgende uitgekiende bestemming.
Erg prettig dat er supergevorderden zijn die dit willen organiseren, dank daarvoor!
Dirk Branbergen, met Hein op coaster Strûner.
