Het begon met de Venice Lagoon Raid als inspiratie, een tweejaarlijkse gezamenlijke tocht door de Laguna di Venezia. Voor ons lastig te plannen, maar het idee om daar met Coaster Sprint te zeilen met veel cultuur, lekker eten en Venetië om de hoek was niet te weerstaan. In september 2021 gingen we met onze Sprint op pad naar Venezia!
Youtube Velaraid (https://youtu.be/SVWLz-pi4Cg) of Youtube Roger Barnes (https://youtu.be/bN-cKBpii6s).
In het voorjaar begon de voorpret, ervaringen lezen van anderen, Youtube, havens en trailerhellingen spotten via Google Maps. Het meest lastige was het vinden van een geschikte botenhelling en een parkeerplaats om de auto en trailer 2 weken veilig te laten staan. De meeste havens leken er geen trek in te hebben en campings met trailerhellingen zijn er wel maar willen alleen service verlenen voor kampeerders. Na veel mailtjes en telefoontjes vonden we eindelijk een geschikte haven aan de noordoost kant van de lagune. Marina del Cavallino, wat ligt aan de monding van de Sile.
Tussenstop Bressanone
Begin september begon onze reis. Eerst een overnachting bij Karlsruhe en daarna een ‘Dolomieten bergwandel-tussenstop’ van 4 dagen in de omgeving van Bressanone. Sprint fungeerde onderweg als caravan. Dat is prima bevallen en medekampeerders keken in eerste instantie niet vreemd op van een boot tussen de campers en sleurhutten. Bij de vierde dag kregen we toch de vraag wat de plannen verder waren, gingen we wel echt varen? Precies op tijd, want de volgende dag vertrokken we naar Venetië. Het was nog 350 kilometer rijden en tegen de middag kwamen we bij de haven aan. Een prima helling en net zo goed parkeren. We hadden een box in de marina voor de eerste nacht. Maar er was nog tijd genoeg en het was heerlijk weer dus zodra Sprint te water lag zijn we direct even uitgevaren. Zo rond hoog water zijn we een stukje de Sile afgevaren de Adriatische zee op. Onze eerste ervaring met Sprint in ’the Adriatic’! Het voelde perfect en dat was een fantastisch vooruitzicht voor de komende twee weken. Terug naar de haven ging het door de inmiddels ingezette ebstroom wel wat langzamer dan we dachten. Flink doorpokend lukte het allemaal nog net. Ondanks het geringe verval staat er in de riviermondingen en de zeegaten tussen de Adriatic en de lagune een stevige stroming. Iets om rekening mee te houden de komende weken!
Sprint in Laguna di Venezia
Door het vroege vertrek in de ochtend was er helaas geen wind. Op de motor voeren we een paar uur langs de kust, naar de lagune ingang bij Sabbioni. Goede timing en met 4 knopen vloedstroom spoelden we de langs het Mose project de Laguna di Venezia in. Vanaf dat moment: razende vaporetto’s (een gemotoriseerde boot voor openbaar vervoer in Venetië , red.), veerboten, watertaxi’s en werkboten van alle kanten. Het water was één grote klotsbak. Maar Venetië kwam in zicht! Het plan was om de komende dagen eerst door te zeilen naar het zuiden van de lagune bij Chioggia. Maar we konden het niet laten; toch eerst even aangemeerd in de haven van de lokale zeilvereniging Porto Velicio Venetiano om onze eerste stappen op Venetiaanse bodem te zetten. Het was ons gelukt!
Voor een paar uurtjes kregen we een passantenplek voor het clubhuis. Geen enkel probleem in deze verenigingshaven. Dat het ook anders kon kwamen we later achter. Lopend verkenden we alvast een stukje Venetië en gingen we op zoek naar de eerste chiccetti en spritz. Daar liepen we dan in Venetië, met ons huisje Sprint in de haven!
Na een paar uur zijn we weer uitgevaren om onze route te vervolgen voor de komende dagen richting het zuiden. Maar eerst nog even een rondje extra om het eiland San Giorgio Maggiore, langs het Palazzo Ducale en het Piazza San Marco. Een fantastische ervaring om daar in je eigen bootje te varen! Wat een druk vaarwater, snelle vaporetto’s, mega luxe jachten en hoge hekgolven. We zeilden weer om San Giorgio heen, op naar het zuiden. Onze eindbestemming was het kleine haventje van Alberoni. Een ligplaats was hier geen probleem. Met aan motorboten sleutelende locals en 1 wc met douche in een kantoortje was dit een prima omgeving voor een oude Drascombe.
Opvallend in deze weken?
De sterker dan verwachte stroming rond de zeegaten, ‘Achteruitzeilen’ is een aparte ervaring. Er zijn geen rode en groene boeien maar wel Briccola: grote houten palen als markering voor de vaargeul met een wit plaatje (stukjes van oude verkeersborden) aan de kant van het bevaarbare water. Voor een Drascombe beide kanten dus! Maar bij eb kan het echt ondiep worden, zelfs voor een Drascombe. Bij hoog water is het geen probleem om de zuidelijke lagune buiten de geulen in alle richtingen over te steken.
Bij de grotere plaatsen vaar je weer tussen de razende vaporetto’s. Je zeilt met een fantastisch uitzicht op de bergen bij helder weer, tussen vele eilanden en forten, langs mooi gekleurde dorpen, bijzondere vissershuisjes op palen en altijd lekkere restaurantjes (soms ook op palen). Tegen de verwachting in hadden we nauwelijks last van muggen.
Gewoon bij een verenigingshaven komen aanvaren werkt prima, er is altijd wel een plekje. Maar bij commerciële havens is dit lastig. Je mag bijna nergens ankeren maar er wordt toch veel geankerd op bepaalde stukken, vooral overdag en dat gaat ook prima. Zodra je iets verwijderd bent van het bekende super toeristische gedeelte van Venetië wordt het vaarwater meteen rustig en is het heerlijk varen.
Ongewenst nachtvaren
Bij aankomst in de zuidelijke stad Chioggia (klein Venetië), wilden we in een haven overnachten. Maar dat liep anders: alle havens zaten vol! Tjokvol met enorme motorjachten of zeiljachten. Voor een kleine Drascombe had geen enkele havenmeester een plekje. Of waren we misschien “te-min?”, te weinig euro’s in het laatje? Waarom dit minderwaardigheidsgevoel: tot tweemaal toe belden we bij de commerciële havens een kwartier van te voren op. Nooit een probleem werd ons dan verteld: “Er is plaats, vaar gewoon tot in de havenkom en bel dan nog een keer”. Zodra de havenmeester ons in het vizier kreeg bleek de haven dan toch echt helemaal vol te zijn. Even slikken, dit hadden we niet verwacht en na drie volle havens werd het inmiddels snel donker.
Over op plan D. Dat bestond uit een werkhaventje (Darsena del Murazzo) aan de muur tussen het eiland Pellestrina en de Adriatische Zee. Daarvoor moesten we de lagune opening tussen Pellestrina en Chioggia passeren en in het donker door de geul waar de vaporetto’s doorheen razen. Actie dus! Allebei de hoofdlamp op, snel het toplicht in de mast, mobiel met Navionics aan, zwemvesten aan en schijnwerper bij de hand. Veilig overgestoken en schijnend op de muur kwamen we bij het haventje aan. Langszij een werkponton zijn we aangemeerd. Gerustgesteld begonnen we aan het noodblik Chili con Carne (tip: blikvoer uit de Franse supermarkten). Met nog een bodempje wijn in de fles en de muziek van een lokale feestboot smaakte het fantastisch!
Sprint als thuishaven
De volgende dag konden we toch nog Chioggia bezoeken. Na weer een afwijzing van een havenmeester hadden we er genoeg van. We legden bij een andere haven zonder aankondiging aan, waar we de vorige dag ook al waren afgewezen. Na een geanimeerd gesprek op de steiger met een goed Engels sprekende Italiaan kwam er een havenmeester op z’n vouwfiets aangesneld. Onze nieuwe vriend sneed hem de pas af door in rap Italiaans aan te duiden dat wij prima pasten op de plek waar wij al lagen. Als magisch was alles direct voor elkaar!
De volgende dag vervolgden we onze route. Langs snorkelende vissers, over ondiepe stukken langs Casone Millecampi, Casonne Zappa (Nederlandse stijl) en verschillende Ottagono’s. Tussendoor voor anker om te lunchen. Daarna in een rechte lijn, met een top windje terug naar Guidecca, voor 2 nachten. Weer een lekkere rommelhaven. Een haven in een kunstenaars/ambachtsliedenomgeving met houtbewerking, aardewerk en een gondelwerf 50 meter van onze Sprint! Met een Vaporetto-pas verkenden we dit eiland en de stad. Denk aan espresso, chiccitti, spritz in alle soorten en de rooftop bar van het Hilton; alleen al prachtig voor het uitzicht als de schemering intreedt. Een kaart van de lagune kochten we bij Mare di Carta, een soort LJ Harri van Venetië.
Vroeg in de ochtend weer de haven uit naar onze volgende bestemming: Porto Velicio Veneziano. Met opkomende zon samen met de vuilnisboten, rechtsom Guidecca, door het grote Guidecca Canal naar het Canal Grande. Opnieuw langs het Piazza San Marco, Palazzo Ducale en linksom langs de militaire zeevaartschool naar de haven. We lagen vertrouwd tussen allemaal andere ‘zeiljachten’. In deze haven liggen geen motorboten. Later bleek dat we op precies dezelfde plek lagen vanwaar Roger Barnes zijn Youtube avonturen op Venetië filmde.
Dagenlang hebben we de mooie stad verkend. Een dag Biënnale. Per vaporetto gingen we naar Lido en Murano want daar is het bijna onmogelijk om aan te leggen als passant. Toen was het tijd om Venetië te verlaten. We zijn uitgevaren richting Burano. Via Certosa en Le-Vignole langs San Erasmo en even aangemeerd bij kloostereiland San Francisco del Deserto. Bij het eiland Mazzorbo konden we bij een gesloten restaurant aanleggen om Burano te bezoeken. Na een mooie wandeling langs de vele gekleurde huizen zijn we doorgevaren voor een lunch op het eiland Torcello. We vonden snel een goede plek aan de steiger bij de achterkant van het klooster. Toen volgde de terugtocht naar de haven.
Alweer de laatste mijlen
We vertrokken met het tij mee over een heel ondiepe vlakte richting Santa Christina, misschien was dit wel verboden gebied. Mooi rustig varen langs vissershutten met kruisnetten en veel eendenjagers-hutjes, via Lio Piccolo en Lio Maggiore totdat onze gaffel naar beneden viel! Een nylon strop was versleten. Gelukkig zaten we niet in de buurt. Na de reparatie bleek al gauw dat we de stroom alweer tegen hadden. De sluis, Porte del Cavallino, was nog lang niet in zicht en we wisten niet tot welk tijdstip de sluis nog open was. Dus met iets meer ‘gas erop’ gingen we door.
Met de avondzon kwamen we de sluis binnen: we hadden het gered! Opnieuw een bijzondere ervaring: in de sluis kon je nergens aanmeren, er is geen kade, dus dobberend en steeds een beetje heen-en-weer varend schutten. Na een onverwachte vaste brug (we konden er toch nog precies onderdoor) en met zeer harde stroom tegen, kwamen weer in onze thuishaven aan.
Na een laatste nacht in de marina ging Sprint de volgende ochtend vroeg de trailer weer op. Via dezelfde route en campings waren we in 2 dagen weer thuis. Het was een fantastische reis. En dit smaakt naar meer. Op naar de volgende reis! Kroatië…?
Brenda en Marc