Op vrijdag 20 september was het de hele dag marinegrijs, bewolkt en vrijwel windstil. Maar de dag daarop kwam naar goede Helderse gewoonte het zonnetje op in een strakblauwe hemel. En….. er was wind!
Op die zaterdag 21 september was het D-Day (Drascombe-day) en zou vanuit de Helderse KMJC-haven de Dorus Rijkers Prestatietocht worden gevaren. Met als bijzonderheid dat er een speciaal onderdeel was georganiseerd voor Drascombes. Voor dat Drascombe-gebeuren -de Pride of the Fleet-bokaal– hadden zich 10 schippers aangemeld. Helaas kregen drie van hen op het laatste moment te maken met de Wet van Murphy en uiteenlopende perikelen uit de categorie “kink in de kabel”. Zij moesten dit keer dus verstek laten gaan. Maar Thomas, Dick en Lorentz, ik hoop dat jullie volgend jaar wel van de partij zijn.
Van de Drascombes die Den Helder niet als vaste ligplaats hebben was Joop al enkele dagen gelden gearriveerd en op vrijdag de 20e kwam Riddle of the Sands geheel in stijl (want roeiend) de KMJC binnen. We hebben hier in Den Helder trouwens nog méér bootjes met een blauwe romp…..
Tijdens het palaver werd het te varen traject bekendgemaakt. Starten vlak voor de dijk, aan de wind naar de M(alzwin)16, daarna een geniepig lusje om de M14-B11 en weer terug naar de M16, dan een lange slag voor de wind over de Bollen en op het Texelstroom aangekomen bij de T19a-B2 bakboord uit en met halve wind via de M2 terug naar Nieuwediep. In kaarsrechte lijnen gerekend zou dat neerkomen op 17,1 mijl, maar omdat we richting M16 tegen de zuidoosten wind moesten opkruisen zou de werkelijk te varen afstand zo’n 20 mijl worden.
De Drascombes hadden allemaal dezelfde starttijd, 10:30 uur. Dat werd voor de Gig WadRover van Bernhard Proot trouwens nog spannend omdat op het Marsdiep, enkele minuten vóór de start, de grootschoot het begaf.
Dankzij de zeer ruim aanwezige Drascombe-kennis aan boord van die Gig (Bernhard, Michel en Victor) werd het probleem razendsnel verholpen. WadRover spoot dan ook om klokslag half elf als eerste over de startlijn.
De “massastart” leverde ook vanaf de Helderse zeedijk een fraai schouwspel op.
Voor Seanymph was het de allereerste keer dat zij aan een heuse wedstrijd deelnam (want al werd het bewust geen wedstijd genoemd, het voelde voor mij wel degelijk zo). Omdat het hier ging om een onderdeel van de Dorus Rijkers-tocht, had ik ter ere van die beroemde Helderse zeeredder/jutter een bronzen beeldje van “De Jutter” als boegbeeld bevestigd. Zou hij mij ook als talisman geluk gaan brengen?
Ik voer met mijn zwager Cor als opstapper en we begonnen met één rif in het grootzeil. Dat was omdat de GRIB-file aangaf dat we zouden moeten opkruisen tegen een frisse bries en daarbij plaagstootjes van bijna 6 Bf konden verwachten.
Na de start ging ik in de fout omdat ik dacht dat we via de M2 naar de M16 moesten. Ik maakte dus een slag naar stuurboord. Gelukkig kwam ik er snel achter dat die M2 alleen maar op de terugweg in het programma stond. We hoefden dus niet in dat relatief smalle Malzwin op te kruisen maar konden bovenlangs met een lange slag over bakboord in de richting van het Gat van de Stier. Het plan was om dan pas zo’n 600 meter ten zuidoosten van de T13 overstag te gaan richting M11.
Wij zagen dat ter hoogte van de wrakton van de Stier een aantal bruine zeiltjes toch al stuurboord uit richting Malzwin ging. Oei! Zouden die schippers zich wel realiseren dat daar aan beide zijden van het Malzwin twee MZI’s (Mosselzaad Installaties) vreselijk hinderlijk in de weg liggen? Dat zijn gebieden waar je beslist niet doorheen kunt varen!
Toen wij eindelijk zelf op het Malzwin waren aangekomen zagen we Lugger Playwood van Ton Visser over bakboord op ons af stuiven. Dat was de kleinste deelnemer aan de tocht (de boot, niet de schipper) en bovendien ook nog eens zelf gebouwd.
Het gaf mij een mooie gelegenheid om een paar foto’s van dat dappere bootje te nemen.
Toen volgden een paar kortere slagen om uit te komen bij de M16 en daarna gingen we bakboord uit en voor de wind naar de M14-B11.
Dat ging allemaal goed, maar toen moesten we weer terug opkruisen naar de M16. Daar kwam mijn gebrek aan wedstrijdervaring om de hoek kijken, want de laatste slag bleek net niet bezeild. Ik had er te weinig rekening mee gehouden dat door de zuidoosten wind de ebstroom eerder zou gaan lopen dan in de tabellen staat.
Al met al moesten we nog twee slagen maken om die verdraaide M16 te kunnen ronden. Dat kostte wel veel tijd maar uiteindelijk konden we toch op een voordewindse koers naar de T19a-B2. Toen haalden we ook het rif uit het grootzeil.
Over de Bollen was met de wind in de rug een makkie. Tijd om wat van de meegenomen spekpannenkoeken soldaat te maken!
Het was inmiddels toch wel wat eenzaam geworden op dat stukje water. WadRover, Riddle of the Sands en Batyr waren als kopgroep nagenoeg uit het zicht verdwenen en Sluussien, Joop en Playwood lagen op forse afstand ergens achter ons. Het moest wel heel raar lopen wilden wij niet als 4e gaan finishen (u weet wel, dat is de positie waarmee je dus nooit wat voor prijs dan ook wint…..).
Zo gevreesd, zo gedaan en wij liepen om 15:02 uur inderdaad als 4e Drascombe over de finishlijn. In de havenkom zelf kregen we nog een venijnige vlaag te pareren maar toen konden we de KMJC in. We hadden het gehaald!
Eenmaal afgemeerd werd koers gezet naar een uitermate belangrijk waypoint, te weten de bar. Het eerste tap-pilsje van de dag liet zich uitstekend smaken.
De prijsuitreiking was gepland om 17:00 uur.De organisatoren Frans Jansen en Erik Enzerink hadden de zaken prima voor elkaar en wisten de sfeer er goed in te houden.
Van de Drascombe-“wedstrijd-die-geen-wedstrijd-was” ging de eerste prijs naar WadRover. Maar de belangrijkste trofee was natuurlijk de Pride of the Fleet-bokaal. Die ging zeer verdiend naar Joop. Of om precies te zijn, naar haar sympathieke schipper Charles de Kock die in zeer korte tijd héél veel heeft geleerd op het gebied van zeilen, Drascombes, het Wad en….. mosselzaadinstallaties.
De enige echte winnaar van de dag was volgens mij Herman Ridderinkhof met zijn “speelbootje” Sluussien. Bij ons pleziervaarders gaat het er immers om dat je niet als eerste weer afmeert, maar juist zo lang mogelijk plezier hebt in je bootje. Herman had dat feilloos door en hij benutte deze prachtige nazomer-zeildag voor de volle honderd procent door pas ruim na de prijsuitreiking (maar nog wel op tijd voor het Nasi-buffet) de haven binnen te lopen.
Tijdens het smakelijke buffet werden diverse wereldproblemen besproken en leerzame ervaringen uitgewisseld. Na afloop was in ieder geval één ding glashelder: dit was een zeer geslaagd evenement dat beslist om herhaling vraagt.
Tot de volgende editie allemaal!
Roel Smidt
Coaster Seanymph
Den Helder