Planning is alles als het op vakantie aankomt en helemaal als dat inhoudt dat je op het Wad wilt gaan varen. Mijn mei-vakantie viel daarom, zoals gepland, samen met de Smiscruise. De aanloop liep voorspoedig: met neef Thomas in anderhalve dag vanuit Weesp naar Oudeschild. Daarna kris kras over het het wad uiteindelijk beland in Harlingen, waar ik de planning even kon overlaten aan admiraal Chris. Een 8 tal boten had zich verzameld voor het palaver net buiten de haven. Ofschoon de planning van Chris zelfs had voorzien in ‘proefliggen’ op die plek bleek die avond dat de planning ook wel eens in het honderd kan lopen. Het was geen rustige plek om een vlot van gekoppelde boten te maken. Het boot-, golf- en toeterverkeer ter begeleiding van de twee net op dat moment binnenvarende nieuwe veerboten van Doeksen verstoorde ons overleg. Dat belooft wat aan golven als ze in dienst zijn. De geplande avondetappe richting Posthuiswad werd na twee uur drijfzeilen, halverwege de Pollendam ‘afgeblazen’ vanwege een gebrek aan wind en voortgang. Vervolgens bleek de door Chris razendsnel geregelde noodopvang voor dolende Drascombes bij de watersportvereniging onbereikbaar omdat de sluisbediening, a la Koninginnenacht, al de avond voor de officiële feestdag niet meer plaatsvond. De volgende dag leek het of er voor de herkansing net iets te veel wind stond uit net de verkeerde hoek.
Na een ruige tussenstop onder de Richel, waar Bob een nat pak haalde maar Ernst als een echte Neptunus de strijd met de golven in zijn voordeel beslechtte bleken de Drascombes toch in staat het Posthuis wad te bereiken.
Ik had aanvankelijk problemen om tegen de wind in te kruisen onder fok en druil en kreeg een aantal keer water over het gangboord. Zelfs met de motor aan, en dat tijdens de Smiscruise, kon ik de anderen niet bijhouden. Pas aan het eind vond ik de moed (der wanhoop) om het grootzeil te zetten met het tweede rif, zes windingen in de fok, en twee windingen in de druil. Daarna ging het opkruisen probleemloos, had ik veel eerder moeten doen. De volgende dag een mooie wandeling met de hele groep op Vlieland, met gesprekken over van alles en nog wat van straaljagers tot spirituele sessies.
’s Avonds een schitterende zeiltocht voor de wind, via het Schuitengat naar de Wierschuur (nee, niet de Wietschuur) op Terschelling. Perfect getimed/gepland kon iedereen nog net vastlopen op de droogvallende vlakte, en meteen naar bed want het was al donker.
Het laatste doel de volgende dag was een hoge zandplaat midden op het wad om rustig pannenkoeken te kunnen bakken. Uiteindelijk bij het Vinkegat een plek gevonden om met z’n allen zij aan zij droog te vallen .
Weer een schitterende zonnige dag op een eindeloze vlakte waar de horizon leek te ontbreken. Artistieke foto’s gemaakt, en weer een paar leuke trucjes op zeilgebied gehoord zoals de roer-fixeer- voorziening van Jan, de fokkeloetbevestiging van Bob en Joppe, en een variant van de kajuitvlonder/lunchtafel van Erik. Als afsluiting zijn we met het hele vlot gaan zeilen. Het ging niet hard, maximaal 2.3 knopen, maar er is toch een wereldrecord gevestigd: ondergetekende heeft nu het wereldrecord ‘overstappen op zeilende Drascombes’ in bezit door binnen halve minuut 7 keer over te stappen om op verschillende zeilende Drascombes. De dag werd afgesloten op een ankerplek op de Ballastplaat in de buurt van Harlingen.
Bij het vallen van de duisternis complementeerde Erik de nautische setting met concert op de trekzak met hoog Fishermans’ friend gehalte. De volgende ochtend ging iedereen terug naar Harlingen behalve ik. Ik kon lekker door de andere kant op want ik had nog een weekje. Geen planning nodig want ik had zeeën van tijd om thuis te komen.
Tom Welter
Coaster Sevenster