Hester van Rees blikt terug op 41 jaar Drascombe-kring:
Wat er in pakweg veertig jaar veranderd is aan de Nederlandse Kring van Drascombe Eigenaren? Eigenlijk niet eens zoveel. Hester van Rees, NKDE-lid van het eerste uur, stelt dat tot haar genoegen vast. ,,Het blijft een gezellige club van liefhebbers die het simpelweg leuk vinden om iets met elkaar te doen.’’
Juist het onbevangen met elkaar ,,rondscharrelen’’ op het water, in kleine bootjes die wellicht weinig luxe maar wel een ongekende beleving bieden, is volgens haar door de jaren heen kenmerkend gebleven voor de NKDE.
Hester kwam in aanraking met de Drascombe toen ze in 1976 een relatie kreeg met Hans Vandersmissen, die in het jaar daarvoor zijn gloednieuwe Cruiser Longboat ‘Pride of the Fleet’ tijdens een avontuurlijke reis van Engeland naar Nederland had over gezeild. ,,Samen hebben we vele tochten gemaakt, die Hans later ook heeft beschreven in zijn boek ‘Kustzeilen met kleine jachten’.’’ In 1981 raakte het uit tussen de twee, maar Hester bleef verknocht aan Drascombes en de NKDE.
Hans richtte in 1977 samen met dokter Ellis Hertzberger en Drascombe-importeur Eric Veth de NKDE op. De oprichtingsvergadering vond in dat jaar plaats op 26 februari, in hotel-restaurant De Poort van Kleef in Utrecht. ,,Daar was ik niet bij’’, vertelt Hester. Een citaat uit het historisch overzicht, dat bij dit artikel op de website is geplaatst: ,,Er werd besloten zich verre te houden van formeel georganiseer. Geen voorzitter, geen secretaris, geen enz. ‘’ Hester herkent daarin de opstelling van Hans, die ook geen voorzitter wilde zijn. ,,Hij wilde mensen niet op sleeptouw nemen, maar vond dat ze autonoom moesten zijn; ook wat hun boot betrof en hun zeemanschap. Je moet voor jezelf kunnen zorgen.’’
Op de eerste Zomerbijeenkomst in 1977 was Hester van de partij, in Lemmer bij de familie Van Hulst. ,,De eerste bijeenkomst trok zo rond de tien boten, maar dat groeide bij de volgende evenementen al snel naar zo’n twintig deelnemende Drascombes.’’ Daaronder bevond zich ook haar eigen ‘Dras’, want ze voer al snel ,,op eigen kiel’’.
Aanvankelijk kon ze via de importeur Evecom een zeegroene Lugger lenen, maar in 1979 kocht ze haar eigen houten Lugger Reeskip in Engeland, waarmee ze jarenlang met veel plezier heeft gevaren. ,,Het zeilen zat ook al wel in mijn genen, want mijn betovergrootvader voer met een brik de hele wereld over, terwijl mijn vader als hobby het maken van scheepsmodellen had.’’ Haar houten Lugger ,,Reeskip’’ wisselde van eigenaar in 1998, waarna Hester in 2001 haar Dabber ,,Bluebelle’’ bemachtigde, waar ze nu nog steeds mee zeilt.
Als zij terugdenkt aan de bijeenkomsten van de NKDE, inclusief de twee Zomerbijeenkomsten die zij zelf organiseerde (1985: Veerse Meer; 1994: Brouwersdam), roemt ze de goede sfeer. ,,Je krijgt altijd het gevoel dat je welkom bent, iedereen wordt zonder mankeren opgenomen in de groep. Dat vind ik wel kenmerkend voor de NKDE. Er stappen ook telkens mensen naar voren om taken op zich te nemen of andere initiatieven te tonen. Behalve Hans heeft ook meneer Te Kloeze heel veel voor de Kring georganiseerd. Daarnaast kan ik me herinneren dat hij vaak meeging met de heer Hertzberger, die tot op hoge leeftijd heeft gevaren met zijn Lugger My Tranquilizer. Je merkt ook dat iedereen er plezier aan beleeft om de Drascombe-hobby met elkaar te delen en bij elkaar aan boord te kijken naar de veranderingen die men heeft aangebracht.’’
Een even sterke herinnering van Hester is dat het tijdens alle bezochte bijeenkomsten mooi weer was. ,,Daarbij moet ik wel aantekenen dat ik ook wel eens heb overgeslagen hoor, vooral in de jaren tachtig. Maar elke keer dat ik er was, of zelf een evenement organiseerde, was het mooi weer en ontmoette ik altijd aardige, betrokken mensen. Ik heb er dus een heel positief gevoel over.’’
Kortom, de wereld mag veranderen, maar de NKDE blijft haar kernwaarden uitdragen. ,,Ik denk dat je dat zo wel kunt stellen. Mensen zijn tegenwoordig wat individueler ingesteld en de maatschappij is meer zakelijk en prestatiegericht geworden. Maar die sfeer zie ik gelukkig nog niet zo terug in de NKDE. Ik merk wel dat het lastig kan zijn bemanning te vinden. Ik wil Bluebelle niet in m’n eentje zeilen, maar het is niet eenvoudig om iemand te vinden die en kan zeilen en goed kan omgaan met de provisorische voorzieningen. Vorig jaar ben ik gelukkig weer eens op pad geweest met Bluebelle, naar Friesland. Ik had iemand mee en we hebben een kleine week op een camping gelogeerd. Het is me heel goed bevallen; de volgende keer wil ik er twee weken erop uit.’’