Au bout du lac d’Annecy 1984

Een verhaal van goed zeemanschap

In juli 1984 waren wij met drie gezinnen (6 volwassenen en 9 kinderen) op vakantie in Frankrijk aan het meer van Annecy, meer bepaald in “au bout du lac”. Daar is het grote meer op zijn smalst met hoge rotswanden en waait er constant een wind doorheen dit dal naar het “einde van het meer”. Daar waren een camping, vakantiehuizen en een mooi strand. Onze zeilboot “Bjerm” type Dabber lag daar gemeerd aan een ankerboei. Iedere dag mooi weer, een stralende zon en een constante wind 2-3 bft. Hier en daar zagen we palen met oranje zwaailichten, die in werking zouden treden bij stormwind. Mijn zonen Jan (17j) en Bart (15j) hadden zopas hun zeilbrevet behaald en konden zij met de zeilboot het meer opvaren. Zekere dag namen zij 4 jongeren mee aan board en kruisten tegen de wind op. De ouders lagen te zonnen en te praten op het strand. Na een tijdje verdween de boot uit het zicht. Na zowat anderhalf uur traden de oranje zwaailichten plots in werking. Felle rukwinden raasden over het water, badhanddoeken waaiden weg en op het meer stand geen zeil meer rechtop, zeilboten waren gekapseisd en windsurfers lagen in het water. Ook de Bjerm kwam niet in zicht.

Op het meer ontstond een behoorlijke golfslag. Ongerust reed ik met een ouder langs het meer tot we een drietal km verder een reddingspost van de gendarmerie opmerkten. In mijn beste Frans vroeg ik of men een kleine tweemaster met drie bruine zeilen had opgemerkt. lnderdaad die was al voorbij gezeild richting “au bout du lac”. lntussen was de windkracht afgenomen tot 4 bft. Terug op het strand hoorden we het verhaal van de kinderen, die helemaal niet verontrust waren: Bart zat aan het roer toen hij opmerkte dat lager in de wind zeilbootjes omsloegen en oranje flikkerlichten zichtbaar werden. Hij draaide in de wind, riep dat iedereen zijn zwemvest moest aantrekken. Jan haalde het grootzeil binnen. Bart wende het roer en voor de wind zeilden ze op fok en bezaan de 5 km lange tocht terug naar de basis. Maar daar was de lage wal en de onervaren ouders zwaaiden dat ze daar op het strand moesten aanleggen. Bart en Jan volgden die raad niet op. Als volleerde zeilers zwenkten zij af naar de ankerboei en legden netjes in de wind aan. Jan en Bart waren natuurlijk de helden van de dag en de Dabber had bewezen een veilig schip te zijn.

Rene Tytgat

Dabber Bjerm