Het heeft even geduurd voordat we het voor onszelf konden toegeven: vanaf nu gaan we voor de weg der verfijning. Alles is net andersom dan je denkt. We gaan geen maatje groter. Nee, we zetten onze eigen trend voort. Voor ons zit de verfijning in een maatje kleiner. We gaan vanuit een Compromis 888 via een New Classic 700 nu in een Drascombe Coaster op zoek naar het zee-land-gevoel. Het gevoel dat je krijgt als je je begeeft in het gebied waar zee en land elkaar ontmoeten. Want daar verlangen we naar.
Daarom noemen we onze nieuwe Drascombe Coaster Latifa. Voor intimi die al gewend waren voor de zalmrode schone de naam Zalm in de mond te nemen: wat ons betreft verkeert de Zalm net iets te weinig boven water. Een beeld waar we ons liever niet mee identificeren. De Latifa, is een weg van verfijning, van zingeving uit het Soefisme. Een weg die je leidt naar zuiver waarnemen en luisteren naar je hart, naar je werkelijke verlangens. Niet geconditioneerd door wat men vindt en door wat hoort of wat de algemeen geaccepteerde trend is. In ons geval wordt het, naar we hopen, een weg naar het ‘zuivere zeilen’. Door steeds beter naar onze eigen zeilervaringen te luisteren kwamen we er dan toch achter dat een Drascombe waarschijnlijk die verfijning in ons zeilleven kan geven die we graag willen.
Steeds vaker werden we overmand door een gevoel van onvrede. Is dit het nou? OK, we konden droogvallen met onze New Classic, maar we kwamen toch moeilijker op de plekken waar een Drascombe kan komen. We hebben een trailer, maar het traileren met de New Classic is een zeer complexe en zware onderneming. Alleen al het strijken van de mast… Toch lokken ons de vreemde verre wateren en willen we traileren. Regelmatig realiseerden we ons dat we op plekken lagen waar je objectief gezien echt niet voor je lol naar toe zou gaan om je vrije tijd door te brengen: vijf rijen dik bij dertig graden celsius in de oerlelijk ombouwde haven van Blankenberge. Of we lagen eenzaam, maar niet alleen, tussen een vrijwel geheel verlaten, oogverblindend witte plastic vloot in de haven van Breskens of Colijnsplaat. Om niet te spreken over de horden mensen waar je ongevraagd deel van uitmaakt op het Veerse meer en die in het hoogseizoen, ’s ochtends al weer panisch rondmotoren in hun zeilboot op zoek naar een plekje aan de steigers…
‘Wat willen we nu eigenlijk’, vroegen we ons af. ‘Wat willen we nu echt, als we zeilen? Wat is voor ons de ultieme zeilsensatie? Waar genieten we het meest van? Wat is zeilen in essentie?’ Eigenlijk allemaal vragen naar de zin van zeilen. Deze vragen brachten ons bij antwoorden die ons werkelijke zeilverlangen verwoorden.
We willen dicht bij het water zijn. Met de handen het water aan kunnen raken. Mensen tegen komen die ook van de natuur houden, en van stilte en verfijning. Maar ook rust hebben om het gefluit van de vogels, het geruis van het riet en het kabbelen van het water te horen. En dan ook alleen dat. Eindelijk de handen vrij hebben om te genieten van kleine dingen, zoals een vogel in het riet, een windvlaag op je gezicht voelen of de prachtige kleurschakeringen van het wegtrekkende water. We willen spelen in een kreek. Van dichtbij genieten van de spanning tussen zee en land. Onbekende ruimten ontdekken. Het spel van eb en vloed meespelen. Genieten van de metaforen die we vinden via de zee en het zeilen. Het water als inspiratiebron in ons opzuigen:
Ik neem de zilte getijden voor je mee in het licht weerspiegelen ze ons diepste wezen bij vloed een zee als alle anderen bij eb geeft ze kwetsbaar, naakt onder de glinsteringen haar ziel bloot voor wie het wil zien met al haar kleuren en vormen voor wie het wil voelen in de grond zacht en vol leven zo deel ik met jou mijn geheimen en geef licht aan mijn leven Dorothée, 2000 |
De weg gaan van het innerlijk genieten, in plaats die van uiterlijk vertoon. De directe verbinding met wind en water ervaren. Niet de zeilboot als doel, maar als middel om deze verbinding te zoeken. Blij zijn met het kleine en het verfijnde.
Voor ons gaat de uitspraak ‘hoe kleiner hoe fijner’ dus echt op. Latifa betekent ook de Meest Heerlijke, de Verfijnde, de Zachtaardige, de Prachtige. Nu, met haar uitzonderlijke zalmkleur, leek het alsof de Latifa op ons stond te wachten. Een voertuig voor al deze namen. Maar vooral een symbool voor dat wat we echt verlangen en willen.
De weg van de Latifa is een pad dat uit zeven stappen bestaat. Door de verschillende stappen te oefenen en er op te reflecteren leer je steeds beter te leven vanuit en naar de essentie. Naar dat wat je werkelijk wilt. In dit geval: te zeilen zoals we werkelijk willen. We realiseren ons dat we nog een hele weg te gaan hebben om met onze Latifa dit plezier te ervaren. We kennen haar nog niet en we zullen aan allerlei soorten weer en wind worden blootgesteld. Het is net het echte leven.
Zijpe windkracht 6
Dorothée de Wilde, 50×50 cm, acryl, 2003
Aan dit schilderij, aan de kleur van de wolk, dachten we toen we onze Latifa voor het eerst zagen staan in de loods. Hoe mooi past deze kleur bij het water!
In een volgend artikel onthullen we graag nog eens voor de geïnteresseerde lezer de geheimen van de Latifa, deze weg naar het ultieme (zeil)plezier in het leven, naar onze volstrekte eigen identiteit als zeiler. Op dit pad gaat het er niet om iets willen bereiken, maar om iets durven laten gebeuren. Niet in de zin van beter, harder, sneller, groter, meer, en wat de anderen doen, maar in de zin van je baseren op dat wat jij echt wilt als zeiler.
Rest ons nog te hopen dat we samen met de Latifa en de Kring van Drascombe Eigenaren en goede tijd tegemoet gaan. Wij hebben er alle vertrouwen in en kijken uit naar onze eerste echte Drascombetocht met de Latifa en met jullie.
Koos de Vos en Dorothée de Wilde
Wemeldinge, 9 december 2004