Drascombe Coaster ZILT heeft al vele zeeën bevaren. De Noordzee, de Adriatische Zee (Kroatië), de Middellandse Zee (Corsica en Sardinië) maar de Waddenzee is en blijft veruit onze favoriet. Reikhalzend wordt elk jaar uitgekeken naar de agendering en annonce van het TWW (Traditioneel Wadden Weekend).
De aankondiging is even vermakelijk als streng. ‘Alleen voor live aboards’, ‘A1 conditie van het schip en de bemanning’, ‘100% in staat om alle (barre) omstandigheden het koele hoofd te kunnen bieden’ en ‘niet opzien tegen lange (zeil)nachten en klimatologische ongezelligheden’ zijn zowat van die opwekkende maar terechte steekwoorden die voorbijkomen.
ZILT liet zich wederom niet ontmoedigen en voer dit jaar voor de vijfde keer mee. Het genieten en de verwondering over het Wad is er met de jaren (40!) alleen maar intenser op geworden.
Begin november meldde zich uiteindelijk vijf Drascombe Coasters en één Drifter 22 bij verzamelpunt Den Oever. Het was daar nog een hele kunst om elkaar te vinden want een soepdikke mist belemmerde elk visueel contact. Via VHF moest de sluiswachter op de hoogte gebracht worden van ons voornemen de zoute kant op te zoeken.
De mist was zo hevig dat de brug niet draaide, maar daar laat een Drascombe zich natuurlijk niet door kisten, mastjes neer en hup verder. Het ons zelf opgelegd vaarverbod was en bleek verstandig en werd daags daarna ruimschoots gecompenseerd door een schitterende zeildag. De helft van de vloot koos ervoor om het ruime waddensop te kiezen, de rest volgde de volgende dag.
Een gaande zuiden koelte en heerlijk zonnetje, we zullen het verdiend hebben. De tocht voerde via de Vlieter, dwars over het Scheurrak naar de Binnen Breesem en via de Waardgronden naar het Posthuiswad, zo ongeveer het ultieme Drascombe bedevaartsoort. Zo nu en dan tikte het zwaard de grond even aan en een enkele keer moest er op de riem gestuurd worden, mooier bestaat haast niet.
Na aankomst gauw de tent over de kuip, olielampen aan en de al dan niet voorbereide warme hap op het éénpits brandertje. Borrel. Stilte. Rust. Genieten. Hordes (water)vogels probeerde die rust te verstoren, het zij ze vergeven. Dat doen we niet met de nachtelijke duikvluchten van een kudde straaljagers over de schietbaan op de Vliehorst. Niet meer doen!
De nu wel erg klamme cabin van ZILT is klein, heel klein zelfs, maar alles is aanwezig voor een prettig verblijf. Twee bedjes, leeslampje en voldoende stouwruimte voor een fijne hoeveelheid dranken en spijzen. De warme slaapzak, een goed boek, het kan allemaal erger.
Het volgende doel was het ´haventje´ van De Cocksdorp Texel. Wederom via de Waardgronden maar nu westwaarts uit via Jack IJst en het Vogelzwin/Rg-Vriendschap. ´Vanaf de Rg14 een koersje 247´ waren de marsorders maar dat is in het vrijwel donker en met een ziedende ebstroom nog geen sinecure. Gelukkig zagen we nog net een droogvallend bankje en met veel prik- en pijlwerk kon de zeer ondiepe geul naar het steigerwerk gevonden worden.
Drie bootjes lukte dit, de drie andere verkozen een plekje op de rede. Om de voorspelde ZW5-6 het hoofd te kunnen bieden werd besloten om dwars in het geultje te gaan liggen achter drie kopankers en de fraaie Drascombe-spiegels vast te knopen aan de steiger. De kans dat er nog enig ander vaartuig naar binnen zou komen kon als nihil worden ingeschat.
Pas de volgende ochtend werd wederom de schoonheid van dit plekje in volle omvang duidelijk. Hier komt desolaatheid, verlatenheid, de kleurenpracht en de geur van ‘t Wad in alle hevigheid bij elkaar. Een korte wandeling door De Cocksdorp leerde dat hier de wintermodes al was ingesteld. Een vers krantje deed wonderen maar toch werd ons parmantige steventje richting Den Oever gericht. Windguru gaf voor zaterdagavond een gemeen harde wind aan en ook de familiaire plichten riepen ons tot de orde.
Drascombe ZILT verdwijnt voor een paar maanden in de winterstalling. Wat rest zijn de foto’s en de geweldige herinneringen aan een fraaie herfsttocht.
Tekst: Gert Schouten
Foto’s: opstapper JanEvert de Brouwer
