Viking Cruise 2014 Van Roskilde naar Oslo en terug… Deel 3

Het is 6 juni 2014 en vandaag staat de overtocht van Denemarken (Gilleleje Havn) via een ankerstop voor lunch onder het natuur eiland Hallands Väderö naar Zweden (Halmstad) op het programma. De overtocht over dit grote onbeschutte stuk water, de Öresund is altijd spannend zo solo aan boord van een klein en relatief langzaam bootje. De geplande afstand van zo’n veertig mijl lijkt mij wat lang, maar aan de andere kant, het is zomer, lekker lang licht, aantrekkende wind uit de juiste richting wellicht…

Er varen nu al drie schepen steevast wat later af dan de rest van het flottielje, toevallig twee Nederlandse Coasters en een Drifter 22. In de verte zien we de Engels-, Iers- en Schotse vloot al ver vooruit, weten zij wellicht iets dat wij niet weten?

Hoewel met een rif vertrokken, wordt dat er al snel uitgeschud. Het is een warrig zeetje en dan vaart wat druk in de zeilen met wat meer snelheid een stuk comfortabeler. De immense zeeschepen passeren onder- en bovenlangs als de zuidelijke wind aantrekt en bovenmatig krimpt. Ruim aangeven wat je intenties zijn, blijft het devies, maar wat lopen die grote lege roestbakken hard!

Het lijkt toch wijs om weer een rif te zetten als plots met een vreemde manoeuvre de helmstok nog slechts aan het zelfstuursysteem hangt – de rvs-verbinding met het roer is finaal doormidden gescheurd. Onherstelbaar hier op zee, dat is in één oogopslag duidelijk. Minder prettig, we zijn stuurloos, alleen en midden op zee in een ongunstig krimpende aantrekkend wind, de opbouwende zee is toenemend en opbouwend warrig te noemen…

We scannen de opties. De dichtstbijzijnde haven – want zoveel is duidelijk, in de verslechterende weer- situatie zo snel mogelijk ergens binnen lopen of pan pan, pan pan uitzenden – is Mölle, aan de NW-kant van het Zweedse schiereiland Kullens. Met de (hand)marifoon zijn nog net de ver voorliggende Coasters Golfbreker en Batyr te praaien. Prettig dit soort mannen, ze dralen niet en verleggen hun koers hoog aan de wind onder fok en druil naar Mölle.

Als eerste het grootzeil naar beneden en vastgesjord, wat lijkt dat hoog en slingert het daar boven op dat kajuitdak van die kleine, bokkende Dulcibella. De motor wordt gestart, ben blij met de nog geen twaalf uur geleden gemonteerde reserveschroef! Onder fok en druil, sturend met de motor wordt koers gezet naar Mölle hetgeen in de pilot als een ‘klein vlucht haventje zonder faciliteiten’ wordt beschreven. De aanloop ligt achter een uitgestrekte, rots gelardeerde ondiepte. ‘Aanleggen met hekanker, boeg naar de kade’, dat wordt interesting zonder roer.

Manoeuvreren op de motor met een loshangend roer lukt maar is onder deze omstandigheden niet makkelijk. We vorderen wel grofkoersig in de gewenste richting maar oncomfortabel en nat. Net voor Dulcibella lopen na een anderhalf uur hakken Golfbreker en Batyr aan, de haven blijkt propvol te liggen, dus ook met hekankerlijnen. Via de marifoon hebben we op kanaal 72 het plan van aanpak besproken, één van de mannen stapt aan boord van Dulcibella, de ander is shore crew.

Onder waarlijk grote belangstelling vanuit de afgemeerde (voornamelijk Deense) kuipen en in stromende regen met forse windstoten weten we Dulcibella bij de derde poging schadevrij in te parkeren en vast te knopen.

Eerst lunch en dan maar een plan trekken. Het is een nationale feestdag gevolgd door weekend in een gezellige vluchthaven zonder faciliteiten dus hulp van buiten lijkt ver weg, en inderdaad!

Het kan haast geen toeval zijn dat Minke, opstapper op Batyr morgenochtend te 05.30 uur vanaf Schiphol naar Göteborg geboekt staat. Drascombe Nederland blijkt vrijdagmiddag te 17.00 uur nog volop geopend en hoofd technische dienst Dex bereid het benodigde onderdeel naar Amsterdam te courieren. Geloof het of niet, te 18.00 uur is Minke voorzien van het reserve-onderdeel ter vervanging van het duidelijk door metaalmoeheid geteisterde Dulcibella roer!

De enige hick-up mag zijn dat KLM een goed ingepakte Drifter 22 roerkoning met AK47 contouren slechts na inspectie als ruimbagage wil meenemen, fair enough – die kosten nemen we graag voor lief.

Zo komt het dat zaterdagochtend een niet echt uitgeslapen opstapper onder de nu stralende hemel het één op één over te monteren part aflevert, wat een TOPdochter heeft schipper Peter nu aan boord!

We gaan meteen aan de slag. Dulcibella wordt in een web van lijnen vastgeknoopt in het trailergat – we moeten de vriendelijke havenmeester beloven dat we bij calamiteiten onmiddellijk verkassen voor brandweer, politie en dergelijke hulpdiensten.

Wel vaker gezien bij Drascombes, het één op één over zetten blijkt een dagtaak… Het lukt met behulp van een rvs-spijl van een rondslingerende BBQ, twee Deense munten die net de benodigde gatdiameter hebben, een ijzerzaag en veel Drasombiaans improvisatievermogen. Terwijl de opstapper bijslaapt ligt Dulcibella om 17.00 uur als nieuw gereed voor afvaart.

Omdat er een nogal strak vaarschema dient te worden aangehouden om überhaupt rond midzomer in Oslo aan te komen, besluiten we de achtervolging nog diezelfde zaterdag in te zetten. Niet gedraald, we ronden Kullens op de motor en ankeren na een prachtige zeiltocht in een afflauwende wind tussen de rotsen in een zandbaaitje op Hallands Väderö.

Drascombes hebben nooit gebrek aan aandacht, een licht aangeschoten, van zijn eigen Drascombe dromende natuurbeheerder heeft ons in Mölle de mooiste ondiep waterpassages en beschutte ankerlocaties van Hallands Väderö verklapt. In de late zon klauteren we gevieren op de rotsen voor een gezamenlijk maal, het is zomer en vakantie, al het kleine leed lijkt alweer zo ver achter ons te liggen.

Hoe en waar de uiteen geslagen vloot uiteindelijk weer bijeen komt, hoe de volgende prop gelanceerd wordt en afzinkt – en wat je daar van leert – wordt verhaald in deel vier van de Viking Cruise – Van Roskilde naar Oslo en terug.

Drifter 22 Dulcibella
Michel Maartens