Van ons huis uit kon je haar zien liggen: Rosebud. Uren lang bewonderde ze haar eigen spiegelbeeld, dan weer rukte ze jongehonderig aan haar lijnen: “Kom, tijd voor een dansje”. Want ze had, ondanks haar jaren, een jeugdig temperament
Maar ongemerkt kwam er steeds minder van zeilen. Om voor de hand liggende redenen: er was te weinig wind, of te veel; het was te koud, of te warm; er zou wel eens regen kunnen komen; of je had die dag gewoon geen zin. . …
Ineens is er dan een echtpaar dat je troetelkind adopteren wil. Een onbetamelijk voorstel waarover je na de eerste schrik (en verontwaardiging) toch begint na te denken. Ze zijn duidelijk gek op dat bootje. Als er tóch verkocht moet worden dan bij voorkeur aan zulke mensen. Dat verzacht in elk geval de pijn. Over de prijs zijn we het spoedig eens. Maar als ze wegrijden met je speeltje – dat nu het hunne is – moet er wél even geslikt worden. Nooit meer het vertrouwde gevoel van de hemstok in je hand, nooit meer die rust als het motorlawaai stopt en Rosebud zich uitdagend op haar zij gooit, nooit meer de wilde vreugde als het scheepje zich uitleeft ineen vlaag….
Maar ook nooit meer het kaal halen van de rondhouten, het gezwoeg aan het onderwaterschip, het moeizame gezeul met die motor….
Zo verdwijnt de Drascombe uitje leven.
H.Keuls dichtte eens:
“Wat bleef van allen glans die langs u ging?
Niets dan de zingende herinnering”.
Jon Brakelé