Het was zomaar een dag, ergens, ik denk augustus 1985, dat ik net per zeilboot gearriveerd op Vlieland een klein scheepje zag ankeren net onder de dijk in het zicht van de haven. Kort daarna zag ik iemand uitstappen, keurig gekleed in blazer en pantalon opgestroopt tot de knieën zich een pad waden door de modder, ik dacht toen nog: ”Zo duur is de haven nu toch ook niet”. ’s Avonds zag ik hem pijprokend aan boord van een groot zeiljacht schuin tegenover mij, nog geen idee wie die persoon was. Ik ben hetzelfde scheepje nog wel eens tegengekomen en zei toen tegen Roelien uit de grond van mijn hart: ”Wat een armoe”, terwijl ik hem passeerde met een 38ft zeiljacht, geleend van mijn schoonvader, voor een korte meivakantie met de kinderen.
Roelien en ik waren toen nog fervente catamaranzeilers bij de KZVS. Het was inmiddels 1992, toen ik van mijn schoonvader het boekje Kustzeilen met Kleine Jachten kreeg. Mijn belangstelling voor de Drascombe was geboren. Het heeft toch nog tot juni 2012 geduurd voordat onze inmiddels één jaar oude Drascombe Zeehond voor het eerst zoutwater proefde en wel dat van de Adriatische Zee. Nu begrijp ik veel beter wat de man met de opgetrokken broekspijpen indertijd heeft bewogen.
Aangestoken door het Kroatië-virus van Vincent en Adriana en de enthousiaste verhalen tijdens een bezoekje bij hen thuis, zijn we vol verwachting naar de Adriatische zee getogen. Het plan was vanuit een vaste camping één of meerdaagse tochten maken. Een geschikte camping met trailerhelling op Krk was snel gevonden. Bij aan-komst bleek de helling redelijk stijl en niet aan te raden voor auto’s met alleen voorwielaandrijving, mijn 4WD gaf gelukkig geen krimp.
Een survey rond het eiland leerde dat er voldoende openbare hellingen zijn, maar slechts enkele die m.i. met een 2WD veilig kunnen worden genomen. Wel zijn er voldoende jachthavens met geschikte `tewaterzetinrichtingen` waar, al dan niet tegen een vergoeding, gebruik van kan worden gemaakt.
Begin juni kwamen we aan in het Kroatische Krk. Het was 25 graden met een rond windje precies wat men wil. De eerste acht dagen hebben we leuke dagtochten gemaakt naar Cres totdat we per VHF van de kustwacht een weerswaarschuwing ontvingen voor een Jugo.
Inmiddels was de zeegang al rap aan het opbouwen en Roelien voelde zich niet echt comfortabel meer (anders dan op de Noordzee neemt bij wind de Sea State (SS) langzaam toe en weer af, op de Adriatische Zee lijkt het wel of er iemand een SS-schakelaar bedient). Het was toen nog circa vijf uur terugzeilen naar de camping. Het goede was dat deze aan lagerwal lag dus we konden rustig voor het lapje uit. Minder was dat de onbeschermde kade waarschijnlijk al onder water stond. Aangezien een Drascombe bij lage vaart net zo precies manoeuvreert als een catamaran bij lage vaart in hoge golven, was de meerboei, vijftien meter voor de kade, missen iets om rekening mee te houden. Manoeuvreren tussen andere boten en opnieuw proberen was geen optie.
Ter plaatse aangekomen bleek wat ik dacht; ik heb de boot eerst geparkeerd aan een meerboei circa 100 m verder uit de kust en ben naar de kant gezwommen om de situatie vanaf de kade op te nemen. Locals adviseerden mij echter dat het verstandiger zou zijn de boot, nu de helling nog enigszins toegankelijk was, uit het water te halen of de boot te verplaatsen naar de haven van Krk.
Ik heb voor het eerste gekozen. Met wat ondersteuning van andere booteigenaren met gelijke plannen, was het klusje redelijk snel geklaard. We hebben die nacht echt noodweer gehad. Eigenaren die het in eerste instantie wel best vonden, hebben later in de nacht nog met wisselend succes geprobeerd hun bezit in veiligheid te brengen, getuige enkele bootjes die de volgende dag op het kiezelstrand lagen (overigens, bij aankomst op de camping gaf de receptie aan dat de verankering van de meerboeien nog niet was gecontroleerd en gebruik voor eigen risico was).
Na drie dagen was het gedaan met de Jugo en helaas ook met de wind, terwijl nu juist Els en Fred met hun Coaster Rose des vent aankwamen om nog een paar dagen samen te zeilen. Fred en Els hadden in mei al een weekje samen met Vincent rond Krk gezeild. Aangedaan door het heer-lijke klimaat en de prachtige baaien, die je bijna geblinddoekt kan vinden en waarbij je jezelf Robinson Crusoë waant (maar dan met boot), hadden ze besloten de boot achter te laten in de buurt van Krk om hun vakantie later in juni/juli nog vier weken voort te zetten.
Het was HEET op de dag van vertrek en er stond nauwelijks wind (acht knopen), het voorstel van Fred voor de eerste dag was Otok Sveti Grgur (Tito-eiland, voormalige staatsgevangenis voor politieke gevangenen). Om 11.00 uur gaf de windmeter nog twee kopen en de rest van de dag werd het niet meer beter.
Na een roerloze nacht in onze privébaai zijn we de volgende ochtend op tijd vertrokken over vrijwel rimpelloos water richting Sveti Grgur. Rond 11.00 uur waren we in de buurt gedreven van Stara Baska en stelde ik per VHF aan Fred en Els voor over te gaan van ultra quiet state naar hoofdvaart om snel schaduw te zoeken aan de kust. Dit werd met veel enthousiasme ontvangen. Heerlijk even de airco aan. Een schaduwplek was snel gevonden bij een overhangende rots bij een strandje bezaaid met rotsblokken met daartussen een omgevallenwaarschuwingsbord met de tekst verboden gebied vanwege de kans van omlaag vallende stukken steen. De keus levend verbranden of misschien een vallend steentje van een paar ton leek voor de hand liggend: eindelijk schaduw!
Na nog wat extra verkoeling in het water onder het genot van een lauw drankje, was het besluit eerst uitge- breid te gaan lunchen in Stara Baska. Na de lunch en nadat we ook ons hersenvocht weer op peil hadden gebracht, besloten we onze quest voort te zetten, immers we waren al halverwege en het doel leek nu eigenlijk best wel onder handbereik. Na een uur drijven dachten we allen tegelijk het zelfde: terug naar de hoofdvaart. Zestig minuten later zaten we in de schaduw te genieten met heerlijk gekoeld bier en het doel van de eerste dag was bereikt, de bar van Sveti Grgur.
De nacht hebben we in de buurt doorgebracht in een rustige baai bij Rab. Het was een prachtige ondiepe baai met zandbodem en hoewel er nauwelijks getij is, lagen we rond 02.00 uur droog. Onze vakantie zat er voor tweederde op, we hadden helaas maar vier weken uit en thuis. Ons plan was, na Rab terug te keren naar Krk. Fred besloot uiteindelijk niet alleen verder te gaan en met ons mee terug te varen, nu in zijn beleving de hitte de schoonheid van de omgeving overtrof. De dagen daarna liet de wind het helaas ook vrijwel volledig afweten. Onze vakantie zat er op en Fred en Els hielden het ook voor gezien. We kijken terug op een paar mooie weken.
Het watertoerisme is in juni nog nauwelijks aanwezig en eenmaal op het water ben je eigenlijk alleen, geen luide muziek en disco’s tot in de vroege uurtjes of volle stranden. Het klimaat is zeer aangenaam, neem wel naast anti-zonnebrand factor 50 eigen schaduwvoorzieningen mee (of een helm?). Maar heel belangrijk: laat je plannen thuis, neem de dag zoals deze komt en pas je erop aan, dan zal je, net als wij, op een bijzondere manier kunnen genieten van dit prachtige vaargebied. Wellicht treffen wij elkaar daar een volgende keer, want Zeehond gaat zeker terug en wij gaan mee.
Roelien & Ernest
Coaster Zeehond