Deelnemend aan voorjaars- en najaarstochten van de NKDE ben ik al heel wat zeehonden tegengekomen. Zonnend op de Steenplaat of nieuwsgierig een kijkje nemend rond de boot. Na twee waddenseizoenen met onze Coaster Pepe realiseer ik me al aardig gewend te zijn geraakt aan deze, zoals Vandersmissen ze noemt, honden met afgezaagde pootjes. Een ervaring die ik waarschijnlijk deel met veel Drascombevarenden, doorgaans nauw betrokken bij het leven op en in het water.
Zoals vele eerste ontmoetingen vergeet ik mijn eerste ontmoeting met een zeehond nimmer meer. Het is twee jaar geleden als we, gelegen in de haven van Oostmahorn naar het weerbericht op de marifoon luisteren. De voorspellingen voor de volgende dag zijn goed, rustig zomerweer met een zacht lopend windje. Prima voor een novice! Na een borrel de slaapzak in om vroeg te vertrekken, het tij loopt helaas op een vakantie onwaardig tijdstip.
Omdat we nooit eerder op het oostelijk wad hebben gevaren neem ik me voor geen fratsen uit halen. Voor dit tochtje zijn er twee concrete doelen: als eerste een landing op een plaat en als tweede droogvallen. Juist daarvoor heb ik de overstap van een grote kielboot naar de handzame Drascombe gemaakt. Als eerste op naar de Engelsmanplaat waar ik met gepaste snelheid het zand op wil schuiven. Vervolgens door om ten oosten van de haven van Schiermonnikoog te ankeren en droog te vallen.
Eenmaal dichtbij de Engelsmanplaat de zeilen weg en zwaard en roer tijdig naar boven gehaald. Met de riemen wil ik het laatste stuk overbruggen. Onhandig waggel ik over de kuipbanken om de lange riemen in de dollen te plaatsen. Ik vlei me op het brugdek, de benen rond de kleine schootlier en recht mijn rug om de eerste slag te maken. Op het moment dat de riemen het water raken krijg ik de schrik van mijn leven.
Een forse zeehond steekt aan bakboordzijde, op zo‘n twee meter afstand, parmantig zijn kop boven het water. Nooit eerder keek ik een zeehond recht in die grote zwarte ogen. De wind is gaan liggen en het is volkomen stil. Voor mijn gevoel kijken we elkaar minuten lang onbeweeglijk aan, in werkelijkheid zal het korter zijn. Het dier blijft nieuwsgierig kijken als ik voorzicht een slag met de riemen maak. Sterker, ik word netjes tot aan het strand begeleid. Pas als de boeg voorzichtig opveert doordat de boot het zand raakt, duikt de zeehond weg, kennelijk tevreden over de landing. Beduusd door de ervaring van deze escorte spring ik van boord, maak een korte wandeling en neem enkele foto‘s. Van de zeehond geen spoor meer.
Vincent Boeschoten
Coaster Pepe