Wij zijn op zoek naar een bijboot bij onze Drascombe Coaster. Wij hebben voor onszelf de volgende wensen opgesteld, waarbij we ons realiseren dat ze wellicht niet alle verenigbaar zijn. Ze moet lekker roeien; Ze moet tussen de kajuit en de maststeun passen (max 2,3 m1.) zodat ze gemakkelijk mee kan op de trailer; Lichtgewicht; Bij voorkeur geschikt voor 2 personen; Ze moet passen bij de uitstraling van een Drascombe. Zijn er Drascombe eigenaren die ervaring hebben met specifieke bijboten en de voor- en nadelen ervan?
Ik zou het leuk vinden de ervaringen van mede Drascombe eigenaren te horen.
Met vriendelijke groet,
Maarten Adriaans
Coaster Tyke
—
Geachte Heer Adriaans, Beste Maarten,
Het onderwerp van de bijboot op een Drascombe ligt mij na aan het hart. In de ogen van velen varen wij natuurlijk al in een bijboot. Desalniettemin heb ik met het gebruik en de inzet van een bijboot enige ervaring opgedaan aan boord van en tijdens de tochten met de The City of London – onze Gig.
Omdat ik uit een vrij smalle ruif eet en omdat ik het gebruik en de inzet van en bijboot bij ons in het gezin toch wel enigszins een experiment was, heb ik niet meteen diep in de buidel getast. Eerst heb ik nog nagedacht of ik niet een bijboot zelf zou bouwen – leek (en lijkt) me namelijk reuze leuk om te doen. Er zijn echt hele leuke bootjes te koop – hoog op mijn lijstje stonden de Bolger Nymph, de Nutshell Pram en er zijn ook een aantal gratis ontwerpen op internet te vinden. Ik kan er wel even over uitwijden maar dat schiet niet op want de vraag die u stelde was duidelijk. U wilt dat het bootje ongeveer 2,3 meter lang is en makkelijk mee kan op de trailer.
Maar ik heb ook een aantal andere overwegingen toe te voegen. Het bootje moet flink wat gewicht kunnen dragen. Het moet goed roeien – dat schreef u al. Het moet leuk zeilen – liefst ook met twee personen erin. De tender moet eigenlijk ook gewrikt kunnen worden en eventueel moet de motor van de Coaster er achter kunnen om snel even naar de bakker en terug te scheuren zonder dat helemaal moet worden opgebroken vanaf die overheerlijke ankerplaats. Het scheepje moet ook makkelijk op de wal te trekken zijn. Verder moet het niet teveel kosten want als je het kwijtraakt op het Wad of op zee moet dat geen ramp zijn. En het moet ook geen ramp zijn als er bij intensief gebruik een paar krassen op verschijnen. De keuze voor hout lijkt logisch want dat kost weinig en kan makkelijk en snel worden gerepareerd – een likje verf is op zo’n bootje geen groot werk en het past in iedere garage. In dit geval lijkt het me slim om ook naar deelbare bootjes te kijken – bootjes waar boeg en hek in elkaar kunnen worden gelegd en zo tot een veel kleiner pakketje kunnen worden teruggebracht. Denk bijvoorbeeld aan de Port Townsend 11 van ontwerper Russel Brown. Daarnaast bestaat er een hele reeks box-bootjes – ik denk aan 876 Three Dollar Scow, Breakdown Punt, Halfling, Brick, Super Brick, Campaboat, Chugger, Cove, Crawdad, Crumpton Barge, Dockbox, Fastbrick, Fat Little Pram, Flying Cloud, Gordon Tank, Illusion, Ka-Pau, LilJon, Nabisco, Paddle Pusher, Plank Rat, Pogo, Queequeg’s Coffin, Shitter, Shoebox, Skimmer, Sleeper, Squeeze Box, Tortoise, Big Tortoise, Wheelie Willie, Wing Box, Wren. Veel van deze bootjes zijn door ontwerper Philip Bolger bedacht. Websites waar hier veel informatie over te vinden is zijn Woodenboat, Greg O’Donnell’s Cheappages en Duckworks tenders en Duckworks prams. Het aanbod is eerder te groot dan te klein!
Bij ons is de keuze uiteindelijk op een Mirror dinghy gevallen. Dat bootje biedt al het bovenstaande en is eigenlijk overal voor weinig geld op te halen. Bij een Gig als TCOL past ze ook op het dek – maar dat zal bij een Coaster niet zo zijn. Het bootje sleept als een droom. We hebben Poon (volledig naam De Rode Poon) met veel wind op het wad achter TCOL gehad en dat was geen enkel probleem. We slepen haar met een sleepzwaard (dus het zwaard steekt niet onder de boot uit maar de zwaardkast is wel afgesloten) aan een heel lange lijn met daarop een zogenaamde chum. Dat is een groot stuk ijzer vlak achter de boot dat de klappen van de golven opvangt. Alle rondhouten en andere toebehoor passen in het bootje als het wordt gesleept en een ouder met een kind kunnen er ook goed mee uit voeten. We hebben de boot kaal gehaald en voorzien van twee lagen glas en epoxy en daarna de full metal jacket van De IJssel’s verfsysteem op haar losgelaten. Verder hebben we alles wat bij intensief gebruik kapot kan versterkt. In de praktijk was dat vooral de sleepplank in de boeg. De keuze is zo goed bevallen dat wij inmiddels twee Mirrors beziten die ook bij de zeilvereniging voor instructie en matchracen worden gebruikt.
Om een klein beeld te schetsen hoe zo’n bootje wordt ingezet en waar het tegen moet kunnen zal ik u deelgenoot maken van een grote stommiteit van mij die behoorlijk slecht had kunnen aflopen. Wij voeren enige jaren geleden van Edam naar Schiermonnikoog. Na Eernewoude waren we via Bergum in het Dokkumer Diep terecht gekomen – één van de sufste vaarten van het land. Wij werden gekweld door een eindeloze steady drizzle en het vooruitzicht van een eindeloze reeks bruggen en de totale afwezigheid van wind. De sfeer aan boord was wel eens beter dus ik wilde het vaarwater naar het Lauwersmeer graag snel afwerken. Bij de eerste brug streken we daarom vlug de mast van TCOL. We voeren onder de brug door waarna de TCOL even stokte en stokte …. en stokte. Ik dacht – wat nu dan??? totdat mijn schipperse mij toebeet dat het wel handig zou zijn geweest als ik ook de mast van Poon had gestreken. Poon maakte een soort wheelie, Marnix die haar schipperde rolde achterover en ging overboord – in volledige zeiluitrusting met laarzen aan. Dit kon alle kanten op…. Poon’s voorstag bevesting begaf het en het mastje ging overboord. Een uitgelezen test voor onze nieuwe zwemvesten want het hele tuig (mast, giek, verstaging) drukte Marnix onderwater. Maar gelukkig klonk er opeens een PLOP zoals ik me de ontplooiing van een airbag voorstel en daar verscheen hij weer. En hij hield alle toebehoor van Poon ook nog drijvend. Al met al hadden we dus geen zeilend bootje meer (maar dat was later snel opgelost) maar verder was er geen schade – behoudens aan mijn ego. De schipperse was natuurlijk ook niet te spreken over deze dommigheid. Onze jongst geborene was bijna op zee gebleven. Gelukkig varen wij eigenlijk met vier schippers dus later vond iedereen het ook een beetje dom van ons allemaal was dat niemand er aan had gedacht dat ook Poon’s mastje naar beneden moest. Toen wij later tender-vrij naar Schiermonnikoog wilden trokken / roeiden de jongens Poon naar de tender ramp van Het Noordergat. Daar lukte het hen pas na drie keer om haar omhoog te trekken en omgekeerd op het jollenveldje te leggen. U begrijpt dat dat niet zachtzinnig ging. Later ging ik TCOL met de trailer halen in Lauwersoog. Poon moest toen natuurlijk ook mee terug. Ik was alleen en ook op soort momenten krijgt de bijboot het te verduren. Verder is Poon ook wel eens gestrand op een grindstrandje – dat bij ons bekend staat als Het Tweede Schelpenstrandje – flinke aanlandige oosten wind, boot vol water, dwars in een kittige branding. Als het bootje dan meteen total loss is, is dat natuurlijk niet goed. Dat was hier helemaal niet het geval – een klein therapeutisch gesprek met de jongens en een dweiltje om de schelpen uit Poon te verwijderen waren voldoende om de Mirror weer in volle glorie in de vaart te brengen. Vorig jaar hebben we de beide Mirrors mee naar het zomerweekend genomen. Thijs kon er inmiddels alleen mee uit de voeten en Marnix en ik hebben er zelfs een siësta op gehouden waarbij het zwaard onze benen ondersteunde en wij verder op het dek lagen – beschut achter een eilandje – terwijl onze lijven de Bonbonblocques verteerden die wij eerder teveel hadden gegeten..
Velen vinden de Mirror niet mooi en sommigen vinden het een suf bakje. Maar vergeet niet dat meerdere Mirros het Kanaal zijn overgestoken, dat er op Mirrors wordt getourd door de Dinghy Cruising Association en op de grote Canadese meren. Daar zijn ook leuke filmjes van.
Mijn punt is dat voor mij een bijboot eigenlijk een soort verborgen schoonheid moet hebben die alleen duidelijk is aan hen die haar van dichtbij kennen en hebben meegemaakt. Kortom – ik ben een beetje bevooroordeeld ten gunste van de Mirror. En ik begrijp dat ze voor een Coaster te groot is. Maar ik moest het even kwijt.
Antoine Maartens
Gig The City of London