Ons eerste jaar met de Drascombe Lugger was meer dan goed bevallen en de winter kon worden besteed aan dagdromen en plannen maken voor 2004. In het voorjaar werden voortvarend de belangrijkste items van de klussenlijst afgevinkt. Middels aanbrengen van twee teakhouten onderslagen in de kuip en een los plankenvloertje zou voortaan comfortabel gesnurkt kunnen worden. Tevens werden de roeiriemen verlengd en kon van twee kapotte wrikriemen één nieuwe monster stuurriem van 3,65 meter worden gemaakt. Tot slot houten kielbalk en romp ter plaatse van de zwaardkast met epoxy onlosmakelijk (her-)verbonden. Handig zo’n bootje wat je op het grasveld voor je huis met twee man kan keren.
‘Life is what happens while you’re busy making other plans’ zong John Lennon, en zo is het maar net. Los van een werkgever in zwaar weer waardoor de hoeveelheid collega’s in één klap met een kwart werd verminderd bood 2004 verder weinig rampspoed, maar vooral leuke evenementen die veelvuldig zeilen echter knap lastig maakten. Broer, co-schipper en tot voor kort The Wild One Mark wist het dit keer zeker en stapte prompt in het huwelijksbootje. Mijn eigen vrouw kreeg een studiereis naar de prachtige Atlantische kust van Ierland en een weekend Istanbul in de schoot geworpen en hoewel onze kampeervakantie, met dochters van 3 en 2 jaar trekkend langs de Loire een hoogtepunt vormde bleef Peer den Schuymer thuis op de trailer.
Spijbelen
In die roerige voorjaarsperiode op de zaak moest af en toe gespijbeld worden om de spanningen enigszins draaglijk te houden. Gelukkig waren er in april en mei enkele prachtige middagen en avonden die zich keurig aan de voorspellingen van www.weeronline.nl hielden en derhalve ruimte boden om vanaf ’t Kuitje heerlijk te ontspannen op het wad.
Marinehelicopter zoekt Peer den Schuymer
De woensdagmiddag voor hemelvaartsdag was ook zo’n middag die al vanaf het weekend als uiterst aantrekkelijk werd aangekondigd door onze weerprofeten en de verleiding werd dan ook handig omgezet in een spontaan passende agenda. Laat ronselen leverde geen bemanning op dus rijk alleen. Dikke westenwind met harde vlagen, maar met fok en druil kunnen we het heet doven, nietwaar? Vanaf ’t Kuitje met laatste restje eb tussen de banken van Balgzand vlot richting Marsdiep – Texelstroom. Met het zonnetje in de kuip en rondom witte kopjes was het volop genieten. De verstorende piep van mobieltje deed het ergste vermoeden, maar een snelle blik maakte een nog grotere glimlach los dan al het geval was.
Een goede vriend en marinehelicopter piloot vroeg middels sms of we daadwerkelijk aan het zeilen waren geslagen en meldde zich voor een rendez vous. Als ad hoc bemanningslid dus niets waard, maar toch zeker een bijzonder lollige actie om even poolshoogte te nemen… Zoekend tegen de hardblauwe lucht had ik de Lynx al snel in de smiezen. De vliegmachien vloog boven Texel, kwam terug over de Texelstroom om pardoes achterlangs richting de Kooi te vliegen, totdat de piloot ons op de valreep zag en met een boog op ons af kwam. De ontmoeting tussen deze krachtpatser van onze Koninklijke Marine en de stampende Lugger zullen we beide niet snel vergeten. Breed grijnzend en joviaal met de armen zwaaiend werd afscheid genomen. Achteraf bleek de kleine Peer met z’n bruine fokje en druil vanuit de lucht moeilijk zichtbaar te zijn tegen de achtergrond van vette golven. U bent gewaarschuwd.
Waddenweek in een weekend, of eigenlijk: 1 dag
Plan was een weekje samen met broer Mark op pad, maar zoals gesteld, het jong wilde dolgraag trouwen. Dus werd het weekend van 10 en 11 juli geprikt om Peer en de broertjes uit te laten. Werd om allerlei goede en minder goede redenen uiteindelijk alleen de zondag. Nou ja, iets is beter dan niets. Onder Hollandse luchten blies een frisse westenwind, vier tot vijf beaufort, ons met rif in grootzeil in mum van tijd vanaf ’t Kuitje richting Oudeschild (HW Den Helder 1510 uur). Terwijl in Peer koffie en gevulde koeken werden geserveerd, stampten vanuit de haven moderne schippers met huik op de zeilen ons tegemoet. Nabij het VC baken konden we gaan genieten van soep en broodjes. Met gevulde magen en gezonde trek in meer zeilplezier deed een blik naar het westen ons echter herbezinnen. De lucht werd donker, erg donker en zoals voorspeld waren buien collectief in aantocht. Vlot anker op en terug richting dieper water. Met de vloed, aantrekkende wind en forse buien zouden we voorlopig ons lol op kunnen op Texelstroom en Marsdiep. Dapper ploegde Peer voort en werd zoet regenwater bij tijd en wijle ververst met zout buiswater.
Omdat de vlootdagen datzelfde weekend werden gehouden trok de sleepboot Holland erop uit om de scheepskas te spekken, wat een stoere bak in zo’n prachtig sfeerplaatje! Meteen voorgenomen om thuis het meesterwerkje van Age Scheffer weer eens te lezen. Eenmaal in de buurt gekomen van Malzwin en Balgzand konden we in ondieper water langzaam weer wat opwerken richting ons geultje naar het ’t Kuitje. Ondanks de regen was het een mooi dagje echt zeilen. Drie maal is scheepsrecht (zie Peer den Schuymer en het verdoemde Posthuiswad) Op de valreep konden we toch nog een weekendje prikken om ons nieuwe kooitje te testen.
Laatste weekend van september waren de weerberichten weliswaar niet om over naar huis te schrijven, maar het enthousiasme leed daar gelukkig niet onder. Onze favoriete launch plek ’t Kuitje mag niet meer gebruikt worden, de gemeente is bang dat we haar voor het gerecht zullen slepen als een van Hare Majesteits bunkers de lucht invliegt op moment dat wij daar boot en bemanning uitlaten… Dus konden we ons suf roeien vanaf de nieuwe gemeente helling aan de zoetwater zijde van de Koopvaardersschutsluis, richting Moormanbrug. Vanaf daar de lappen omhoog en met W4-5 Bft stoomden we rond middaguur tegen laatste restje eb op richting Oudeschild (LW Den Helder 11.40 uur). Surfend op de grote golven van de Texelstroom maakten we een prima voortgang, de koffie met gevulde koeken deden de rest. Rond 2 uur lagen vlakbij VC baken te wachten op water. Vanaf dat moment werd de Hollandse hemel verwisseld voor een typisch Schotse lucht. Na broodjes en soep konden we weer verder.
Ondanks nattigheid bleef humeur dankzij zingen van volledige zangrepertoire rugbyliederen opperbest. Wind trok lekker door en de rest van de tocht langs de Ballastplaat en Steenplaat verliep voorspoedig. Langs de Vliehors was magnifiek, dankzij vloed en harde wind ploegden we ongekend snel richting Posthuiswad. De donkere luchten, stuivende Vliehors en het sissende water vormden een prachtig decor. De timing van het slotstuk was voorbeeldig: rond half acht stopte de regen, konden we in de schemering een prachtig ankerplekje uitzoeken in de beschutting van de wal en op het moment dat de tent stond, konden we biertje opentrekken met kroepoek om, terwijl we droogvielen, de bami te serveren… Rondje om de boot om wat stootwillen onder het vlak te proppen en na a wee drop ‘a whisky vielen we in een magnifieke slaap.
Volgende morgen zou er volgens de getijtafel meer water moeten staan, dus geen zorg om een tekort, maar wel de mobilo op scherp om tijdig wakker te worden (HW Vlieland: 0735 uur). Na overal spek, eieren en koffie, geen terugtocht zonder volle maag tenslotte. Inderdaad meer water dan de avond ervoor zodat we vlotjes om de Zuid konden. Met de eb op komst wilden we tijdig over de ondieptes, wind zwabberde wat tussen twee à drie beaufort, maar voortgang was goed genoeg om rond 1000 uur eens te bellen met de ouwelui die het weekend gebruikten om Tristan vanaf Medemblik naar Alkmaar thuis te brengen. Bleek dat ze voor de haven van Den Helder lagen, maar nadat we ietwat gekleurd meldden dat we voor de haven van Oudeschild lagen (Oostkaap…) wilden ze de steven wel wenden voor een rendez vous. Na een uurtje turen en bellen elkaar gevonden, fototoestel uitgewisseld en weer hartelijk afscheid genomen. Kortom, 2004 was een goed jaar en 2005 wordt vast nog beter!
Patrick Naber
Lugger Peer den Schuymer