Drascombes aan de Franse kust – la tour des galettes

Vandaag is er eindelijk een verslag van onze 2017 Bretagne tocht. Maar eerst wil ik enige vooroordelen weerleggen, die wij voor de tocht vaker hoorden.

‘Het weer in de Bretagne is altijd onstabiel, meestal slecht!’

Onze ervaring: wij hadden eerst 2 dagen regen en onweer, maar daarna was het echt prachtig. Jammer genoeg soms met weinig wind….

‘De Bretonse wateren zijn onberekenbaar en niet geschikt voor kleine Drascombes!’

Onze ervaring:

12 m getijverschil is iets anders dan de Waddenzee, maar je kunt je er op voorbereiden. De getijstroming is heel sterk, maar je hoeft er niet tegenin te gaan, je kunt er gebruik van maken, indien je koers en starttijd aanpast. En natuurlijk zijn er vele rotsen, maar er is ook veel zand, met een goede zeekaart, de dieptemeter en ‘a good watchout’ kun je uit de buurt van de rotsen blijven.

Met het goede gezelschap van twee andere boten was het altijd veilig varen, in ons eentje hadden wij dat ook niet gedaan.

‘Het eten in Frankrijk is een eigen belevenis!’

Onze ervaring: dat is wel waar!

Het klopt voor liefhebbers van vissoep, oesters en coquille Saint-Jacques. Maar volgens ons was het eten veel te duur, soms te weinig en niet altijd naar onze smaak.

Je kunt meestal voor een welkom alternatief kiezen: dat zijn de galettes. Dit zijn boekweitpannenkoeken, een soort stevige crêpe.

Nu een korte samenvatting van de tocht.

Met 3 boten op pad, ongeveer 200 mijlen in 13 dagen gevaren (met auto en trailer 2 dagen heen en 2 dagen terug naar Keulen, 2 dagen onweer aan het begin, samen plusminus 3 weken).

De “internationale vloot” bestond uit:

Jim Hopwood met zijn opstapper Andy Cooper uit Engeland met de Gig Hippo,

Hippo

Peter Hendrix uit Nederland met Coaster Argo

Argo

en het Duitse paar Christel en Carol Fuchs met Coaster Mellon.

Mellon

Jim was onze admiraal. Hij is goed bekend met de Franse kust, met name Bretagne, en de route was ook zijn idee. Op pad met Engelse zeilers moet je er altijd rekening mee houden, dat ze in Engeland een andere tijdzone en dus een andere dagritme hebben. In sommige gevallen wordt de starttijd van de dagtochten naar later tijdstip verplaatst. En ze varen altijd aan de verkeerde kant….

Als je met een groep vaart is het verstandig om elkaar altijd in het zicht te houden. Voor Jim was dat een beetje moeilijk, omdat Hippo erg snel kan varen. Daarom moest hij vaak het grootzeil reven of even voor anker liggen, zodat de Coasters weer dichterbij konden komen.

Langs de kust en op rivieren hebben we ongeveer 200 mijl gevaren. Het oorspronkelijke plan om de Engelse Channel Islands te bereiken, moest jammer genoeg worden opgegeven. De wind draaide later na het noorden, en er tegenin is dan (met de stroom mee) niet erg plezierig…

De havens in dit gebied vallen droog, worden beschermd door een drempel, of liggen achter een sluis. Met een drempel of een sluis vallen ze natuurlijk niet droog, maar je kan er alleen met genoeg water weer eruit…

Wij waren vaak overweldigd door het grandioze landschap en het prachtige panorama. Wij hebben vele excursies aan wal gedaan naar fantastisch mooie dorpjes en steden, we hebben kerken, vestingen, kastelen en parken bezocht.

Zelfs mensen met vermoeide voeten komen aan hun trekken: iemand moet een oogje op de boten houden, dus moet er vaak iemand aan boord blijven in plaats van te wandelen.

In Bretagne hebben wij de zelfde uitstekende gastvrijheid beleefd zoals elders, en dit komt zeker ook door de Drascombes. Wij waren overal van harte welkom. De mensen waren vaak verbaasd, dat wij met deze kleine bootjes op open water varen.  Zo was er een heel hartelijk welkom op de rivier Rance. Er waren geen boeien voor gasten, maar wij mochten een privé boei oppikken.

Het was de bedoeling, dat wij alleen voor een drankje met de eigenaar van de boei aan wal gingen. Hippo legde zoals meestal vast aan de boei, Argo en Mellon langszij. Met de dinghy van Hippo zijn we naar het vaste land geroeid, en daar heeft onze gastheer een privé drankje en een hele verse maaltijd voor ons gekookt.

Verrassing: de gastheer was de voormalige directeur/choreograaf van een dansgezelschap verbonden aan de opera van Brussel, en hij is ook actief geweest op het Springdance festival in Utrecht. Sinds kort was hij met pensioen en woont nu in een klein en heel gewoon huis aan de haven.

Onze conclusie:

Het gebied kunnen wij van harte aanraden. Je vaart er het best in het voorseizoen, dan is het nog niet zo druk. Later (tijdens de zomervakantie in Frankrijk, Engeland, Nederland en Duitsland) zijn vele havens, restaurants en dorpjes te vol, zelfs voor kleine boten.

De nummers op de kaartjes corresponderen met de bijgevoegde foto’s. Zo kun je onze route volgen.